Życie jak w NIEBIE

7. SZKOŁA I PRZEMIANA

Przekroczyłam próg szkoły. Była ona zupełnie inna niż te na ziemi. Na korytarzu stały łóżka i jak ktoś chciał to mógł się zdrzemnąć. Cały budynek był z chmór. W klasch nie było drzwi, tylko uczniowie przechodzili przez ściamy. Nauczycieli nie było, zmiast tego latały tu małe obłoczki, które w klasach zakuwały uczniów w kajdanki i wkładali im do uszu dziwne antenki, potem uczniowie wrzeszczeli, a ich oczy stawały się czerwone, z głowy wyrastały rogi, a skóra pokrywał się łuskami. Była tylko jedna sala, w której działo się to samo, tylko, że uczniowie zamieniali się w inny sposób. Ich oczy stawały się niebiekie i łagodne, skóra jaśniała, a włosy nabierały niebiańskiego blasku.
- W tej szkole jest tak: albo stajesz się diabłem, albo aniołem... chodź ty musisz być diabłem... jak ja...
- Jesteś diabłem?! Nie wierze... przeciesz jesteś taki miły... URATOWAŁEŚ MI ŻYCIE!!!
- Niestety... to przez mojego ojca! Gdyby nie on cała nasza rodzina byłaby aniołami, ale on musiał...- urwał, bo obłoczki zabrały nas do jednej z klas.
Przykuli nas koło siebie. Mi zakleili usta i powiedzieli, żebym lepiej nie ruszał taśmy z moich ust. Gdy wkładali mi te antenki do uszu poczułam jakby cała siła ze mnie odeszła...a potem poczułam nagły jej przypływ. Krew w moich żyłach zaczęła wrzeć, rozbolała mnie głowa i nagle poczułam ból w kości ogonowej. Miałam ochotę wrzeszczeć, ale nie mogłam... nagle straciłam przytomność.
Ocknęłam się w tym samym miejscu, koło Josha, tylko nie miałam już kajdanek. Chłopak wielkimi oczyma patrzył na mnie... wyglądał jak wcześniej, tylko z jego głowy wyrosły dwa małe różki. Podeszłam do lustra i nie uwierzyłam w to, co zobaczyłam...
Miałam na sobie czrną miniówkę, w której było widać mi pół tyłka. Na nogach miałam skórzane kozaki na obcasach. Moje niegdyś jasno-brązowe włosy były teraz dłuższe i czarne, a na końcówkach czerwone. Oczy czarne, tak że ledwo było widać białka, a skóra blada jak płutno. Z nojej kości ogonowej wyrusł długi ogon, a na głowie pojawiły się rogi.