Νόστος

0

Ωδή σε κάθε αλήθεια που έκρυψες.

Ωδή σε κάθε ψέμα που αγκάλιασες.

Ωδή σε κάθε νύχτα που με πίκρα υποδέχτηκες.

Ωδή σε κάθε ήλιο που δεν ανέτειλε.

Ωδή στο μαύρο που γέλασε καθώς σε κοίταζε.

Ήταν γκρι. Με λίγο παραπάνω σκούρο. Γιατί το γκρι απο μόνο του είναι αδιάφορο.

Ωδή σε αυτούς που έφυγαν, σε αυτούς που έδιωξες, σε αυτούς που δεν ήρθαν και σε αυτούς που ίσως έρθουν.

Ωδή στο μισοφέγγαρο που δείχνει μόνο την αλήθεια, τη μισή του πλευρά που είναι όση θέλουν οι άλλοι να βλέπουν.

Ωδή σε εκείνον που δεν χαρίζει τον κόσμο του, που δεν τον ανταλλάζει για ψίχουλα και δεν αρκείται σε υποσχέσεις.

Ωδή σε εκείνον που φεύγει με το κεφάλι ψηλά ενώ έχει χάσει, γιατί ξέρει πως ο νικητής είναι πάντα αυτός που δεν διαλύεται.

Ωδή σε αυτόν που παραιτείται για να σώσει το φεγγάρι του και να μην το αφήσει να βυθιστεί στη θάλασσα των χρωμάτων.

Γιατί τα χρώματα είναι ψέμα. Υπάρχουν για να διαστρεβλώνουν την αλήθεια, να την ποτίζουν με ωραιοποιημένα παραμύθια.
Δεν ζούμε για τα χρώματα.
Δεν ζούμε για να μας στάζουν με τη σύριγγα στο αίμα μας το άσπρο.
Και πόσο να αλλάξει η μαύρη θέα στην όψη μιας ανοιχτόχρωμης σταγόνας;
Ίσως είναι όλα μια ιδέα.
Μα σίγουρα όσο άσπρο και να βάλεις, εκείνο θα μείνει πάντα γκρι κι όσο μαύρο κι αν αφαιρέσεις δεν θα γίνει ποτέ ξανά λευκό.

Ωδή στους χαμένους ποιητές, αυτούς που κοίταζαν τα αστέρια κι έπλαθαν όνειρα.

Που κρυφτήκατε; Ψάχνετε άραγε ακόμα όσα χάθηκαν; Κυνηγάτε και τώρα με μανία τον αόρατο στόχο;

Ωδή στην πικρή, τσαλακωμένη αλήθεια μας που κάποτε μια ψυχή μου είπε να κυνηγήσω με μανία.

Ωδή σε εκείνη την ψυχή. Μακάρι να ήξερε και τη δική μου αλήθεια. Πως ξεχνώ να κλείσω τα μάτια μου τα βράδια. Ξέρω πως ούτε εκείνη κοιμάται.

Ωδή σε αυτούς που υπέκυψαν στο τραγούδι των σειρήνων, που άκουσαν το θάνατο να τους καλεί και τον ακολούθησαν βυθισμένοι σε λήθαργο.

Ωδή στα παραμύθια που κάθε βράδυ ζωντανεύουν και αρνούνται να σβηστούν.

Ωδή και στις χαμένες αγάπες. Αυτές που νόμιζαν πως υπήρξαν μα ήταν μία πλάνη.

Έξαλλου η αγάπη είναι απλό συναίσθημα και τα συναισθήματα έχουν χρώματα.
Τα χρώματα είναι ψέμα.

Ωδή στους πολεμιστές που δεν σταθήκαν τυχεροί και κάποιος άργησε να τους ξυπνήσει. Τελικά μάλλον δεν έφταιγαν αυτοί.

Ωδή στο νόημα που χάνεται όταν οι λέξεις πληθαίνουν.
Και το φεγγάρι απόψε που έχει κρυφτεί πίσω απ' τη συννεφιά.
Μη σε φοβίζει ό,τι δεν βλέπεις. Όσα κοιτούν τα μάτια σου στο φώς είναι πιο τρομακτικά.

Ωδή σε όλες τις ανέγγιχτες πανσελήνους, αυτές που τις λεηλάτησαν αχόρταγα χιλιάδες μάτια μα δεν κατέκτησε ποτέ κανείς.