Νόστος

(5) Åννα

[...]

Με νικάει. Αυτό που στ'αλήθεια αισθάνομαι χάνεται μπροστά σε αυτό που πρέπει να νιώθω. Να είμαι δυνατή για να αντιμετωπίζω τους άλλους, να στέκομαι όρθια όταν θα με πλησιάζουν, να μην τους επιτρέπω να με χτυπάνε, να πολεμώ. Η άδεια μου καρδιά και η κατεστραμμένη μου ύπαρξη αδυνατούν να συμβαδίσουν με τα πιστεύω τους. Και δεν θέλω πια να τους ακούω. Τα λόγια τους στάζουν σαν δηλητήριο στο αίμα μου, ποτίζουν τη δίψα του κρυφού μου εαυτού για εκδίκηση. Είναι σαν ναρκωτικά. Δεν ζω χωρίς εκείνα, μα μου κάνουν κακό. Μου κάνουν κακό μα δεν ζω χωρίς εκείνα.

[...]

Ένα θολό τοπίο. Κοιτάω μπροστά, μα στην πραγματικότητα δεν βλέπω. Μιλάω δυνατά και δεν ακούω τη φωνή μου. Στο κεφάλι μου ουρλιάζουν αυτά που ξέχασα, οι σκέψεις, οι φόβοι μου, μα απέξω γελάω και προσποιούμαι πως ονειρεύομαι.
Το μαχαίρι μου στρέφω προς τα μέσα για να μην πληγώσω κανέναν, τελικά σκοτώνω μόνο εμένα.

Φαύλος κύκλος. Απο εκεί που ξεκινώ πάλι εκεί καταλήγω. Να λέω πως δεν πάει άλλο. Να φωνάζω πως δεν θέλω άλλα βάρη γιατί δεν τα σηκώνουν οι ώμοι μου. Να σπαράζω για λίγο χρόνο μέχρι να βρω ξανά ένα λόγο να υπάρχω. Να θέλω απελπισμένα να κρυφτώ απο κάθε μάτι. Να εκλιπαρώ τον εαυτό μου για να φύγω.
Και να μένω εδώ.
Σιωπηλή.
Ψάχνοντας λέξεις που να εξηγούν όσα με άλλαξαν.
Αναζητώντας λόγους για όσα μου συνέβησαν.
Περιμένοντας απλά το κάθε δάκρυ που θα παρασύρει και κάθε μου κραυγή.
Θέλω βοήθεια.Θέλω βοήθεια.

[...]

-Άλλο ένα (υπερβολικά) μικρό, άχρηστο διήγημα από μια ιστορία που ολοκληρώθηκε αλλά δεν είχε τέλος-