Love is Sweeter The Second Time Around.

Chapter 3: Flashbacks Do Exist.

Maxene’s POV

Now, I’m really not alone, alam ko anjan lang sya. Di nya ko iiwan, at inaasahan ko yun. Sana totoo nga. Isang katulad niya ang kailangan ko ngayon. Masasandalan, a best friend, a sister and a mentor that will tell me what to do, will comfort me when I’m not feeling well. And will stay with me, through ups and downs.

Pagkatapos kong magmuni-muni, di ko na napansin, gabi na pala, nakalimutan ko nang gawin yung mga dapat kong gawin. Nagpaalam nang umiwi si Mich kaya pinahatid ko nalang muna sya, sumama kasi yung pakiramdam ko sa pagkakakwento ko e, pero okay lang. Atleast nailabas ko na yung totoong nararamdaman ko ngayon.

“Ah, ma’am, baba muna po kayo para sa dinner.” Hay, wala akong gana ><

“Ahm, ate wala po akong gana e, tsaka mejo busog pa naman po ako.”

“Ganon po ba, sige po. Bumawi nalang po kayo ng kain bukas sa breakfast niyo.” Buti pumayag, wag na sanang sabihin kay mama.

Mabilis na natapos ang weekend ko. Mejo bored lang ng konti, pero mejo lang naman, kasi pinupuntahan ako ni Mich ditto, para icomfort, masaya tapos ang sarap sa pakiramdam na may best friend na ulit ako KAGAYA NUNG DATI.

*Monday

Normal na araw nanaman, like we used to, magfflag ceremony muna sa umaga. Science ang first subject kasi adviser naming yung teacher sa Science. Ang masakit lang talaga sa kalooban ko, katabi ko yung masungit nay un pag Science, note: hanggang 4th Quarteeer! For God’s Sake ><

*Sa loob ng classroom, nakatulala lang ako, pinipilit kong alalahanin yung pangalan nya, ginagawa ko na lahat ng pag-iisip para maalala ko yun. Nagrereminisce ako ng mga memories namin, dahil masaya kami nun, masaya ako.

“Oh, bakit parang pinagsakluban ka ng langit at lupa jan? nagkatabi na tayo last week ah?” Sasabihin ko ba sakanya? Baka pagtawanan lang ako nito eh. ><

“Wala kang pakialam.” Natarayan ko nanaman sya. ang kuli kasi eh ://

“Unice, wag ka naming magtaray jan oh.”o_O

Natigilan ako. Natunganaga, napanganga na ewan. May naaalala ako, pero ewan ko kung naiimagine ko lang ba to o totoo.

Sa pagkakaalam ko, isa lang ang tumatawag sakin  ng Unice, pero hindi ko alam, wala akong matandaan. >//<

“Huy!” pinitik nya yung tenga ko. Ayan nanaman, nangyari na to eh. Pero kalian? Paano? Saan? Hndi ko talaga mantandaan T^T

“Aray, ano ba?” Sheez. Inaalala ko kung kelan to nangyari, wag kang magulo -__________-“

Uhh, nakakaasar! Bakit di ko sya maalala? Hindi ko mahanap sa utak ko kung kalian nga ba ‘to nangyari! UGH. -______+

“Unice, Doggy. Di ka pa rin nagbabago. Ang taray mo pa din, pati ang sarap mong asarin. Ang pikon mo talaga doggy since then.” @_@

WHAAT? Kilala niya na ko dati pa? pero bakit di ko alam? Pati, DOGGY? WTF?! I’m not a dog ><

“Anong sinasabi mo dyan? Tigilan mo nga ako pwede ba, di ako mataray at lalong hindi ako ASO para tawagin mong DOGGY, DUH -_________-+.”

Ah, alam ko na, baka ginugoodtime lang ako ng mokong na to,ah tama. Baka nga hindi talaga yun nangyari dati, naaaning lang siguro ko dahil sa sobrang pag-iisip ko kay crush since prep,  bwisit, tuwang tuwa sya ah. Mababaliw na ko kakaisip sa 1st crush ko eh. Igugoodtime pa ko, talaga naman daming taong walang magawa -________-

Mart’s POV

“OO, Tama. Naaalala kona, siya nga yun. Hindi ako pwedeng magkamali.”

Nung breaktime, nag-isip ako, nakilala ko na sya noon, sya nga. Di pa rin sya nagbabago, ang pikon nya, pati ang cute nya pa rin pag naasar.

Nung nakilala ko sya. gusto ko syang yakapin. Namiss ko sya. tung dati kong best friend, na pinaka pinagkatiwalaan ko. Sakanya ko lang nasasabi ang lahat.

Yung lahat, pati problema ko sa pamilya ko, kasi dati may problema sa bahay tungkol sa parents ko, na dumating sa puntong kailangan na nilang maghiwalay, kaya ako pinalipat ng school.

Siya yung childhood best friend ko na hindi ko pwedeng makalimutan. Never will I.

Pero di ko masabi sakanyang ako to, si kitty, yung lagi mong kaasaran, kapikunan. Kaharutan na di nagtagal naging best friend mo, naging sandalan mo. Nakasama mo sa mga panahong masaya ka, masaya na rin ako, pati kahit tinalikuran ka ng lahat ng masasandalan mo.

*FLASHBACK*

“Ano ba kitty, palagi mo nalang akong pinapaiyak, may problema ako, so please, tulungan mo muna akong maging masaya.”

Malungkot sya, nararamdaman ko, kaya tinantanan ko na, at kinomfort ko nalang.

“Unice, doggy, I’m sorry, wag ka nang malungkot, ngumiti ka na, magiging maayos din yan, tara, libre na lang kitang ice cream jan sa malapit na ice cream parlor. :’)”

“TARA BA!”

Tapos kiniliti nya ko sa tiyan. Ayan nakangiti na sya, ok na ko, komportable na kong okay talaga sya. Nararamdaman kong kahit sa sandal lang na ‘yon, nakalimutan nyang may problem sya.

.

.

.

.

.

Napasaya ko nanaman sya kahit papaano. Buo na araw ko.

*END OF FLASHBACK*

~Nahihiya akong kausapin sya, alam ko, iniwan ko sya, dun pa sa panahong kailangan nya ko. Kung kelan hindi maayos ang lagay niya tsaka ko pa kailangang iwanan siya. Nahirapan ako. Best friend ko siya, mahalaga siya para sa akin at masakit para sa akin ang lumayo, pero kailangan.

Dahil hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin, at kung papaano ako magpapakilala, dinaan ko na lang sa biro.

“Unice, Doggy. Di ka pa rin nagbabago. Ang taray mo pa din, pati ang sarap mong asarin. Ang pikon mo talaga doggy since then.”

 Palambing kong sinabi sa kanya, may halong biro pero may sweetness. Ayoko kasi syang biglain, baka mamaya masampal niya ko sa sobrang gulat eh, kaya lang ang gara nung nakuha kong sagot..

“Anong sinasabi mo dyan? Tigilan mo nga ako pwede ba, di ako mataray , hindi ako pikon, at lalong hindi ako ASO para tawagin mong DOGGY, DUH -_________-+.”

O__________________o

Nagulantang ako. Wala akong nasabi, natameme ako dun sa naisagot nya sakin, akala ko babatukan nya ko at kakamustahin, pero WALA. Yan ang sinabi nya.

Hindi alam kung ganoon ba talaga kaGrabe yung nagawa ko at ganu ba sya nasaktan para itanggi nya yun at para sabihin niyang tigilan ko daw siya. Naguguluhan ako. Why? Why is she acting as if she doesn’t know me at all? Pinaparusahan niya ba ko dahil sa nagawa ko?

Gusto ko siyang tanungin pero natatakot din ako.

Hindi ako kadalasang kinakabahan sa mga ganitong bagay pero sa pagkakataong ito, natatakot ako sa maaari niyang isagot.

Please, doggy… MY DOGGY, please, wag mo akong pahirapan ng ganito.

Kung naalala mo naman talaga ako, please wag mo naming itanggi, nahihirapan ako, gusto kong humingi ng tawad sa mga nagawa ko. Gusto ko na magkausap tayo ng masinsinan, yung walang halong asaran.

Pero kung hindi mo naman talaga ako maalala, sana magflashback naman sa utak mo kung sino ako sa buhay mo noong mga bata pa tayo.

“Espesyal ka sa akin, espesyal di naman ako para sa’yo diba?” Any way umaasa ako, Unice, umaasa ako na naging espesyal din ako sa buhay mo.

"SANA, MaGKAUSAP NA TAYO..

I want US to be best friends again."

I’m not saying sorry, I am feeling sorry for what I’ve done. Unice, please.