İçimde'ki Enkaz

9/

    Vazgeç kelmesini bu aralar sıklıkla duymaya başladım ve sanırım buna alışmalıydım , aynaya baktıgımda gördügüm kişiyi tanımıyorum diyişim etrafıma korku salıyo
gerçektende ben , ben degilim ve şuan aynadaki halim bana hiç tanıdık gelmiyo ısrarla odamın önüne bekleyen aile toplumuna anlatmak isterim
Mesela
Öyle güzel gülüyor'ki
Gökyüzü sollar kalır yanında demek istiyorum
O Umutların en umut edilmeye muhtaç kalmış saf hali demek hani bana bakan masum bakışlarını anlatmak degil basbaya haykırmak isterim
  -bana kimse öyle bakmadı
Öyle güzel bakardı ki  kalbim sevilmeye hasret kalşcasına deli bi hal alırdı yanında durup bakardım ona saatlerce hiç gözümü kırpmadan dalardım o uzun kirpiklerine , gözlerim güzel degildi aslında ona baktıkca parlardı
gülüşüm hiç bir anlam ifade etmezdi lakin onun yanına dünya ayaklarımın altındaymış gibi bi tebesüm belkide daha fazlası oluşurdu ,içimde kelebek ordusu varmışcasına bi heycan dollar tüm vucudumu kaplardı ,
sol yanımdaki hissi tarif dahi edemem ...
O hayatı boyunca yaşamadığı bu hissin tadını çıkarmaktaydı hızlı , hızlı çarpıp derime dahi zarar verecek olan bu hızın farkında bile degildi
Kalbime söz geçiremedim
Gözlerimi başka tarafa çeviremedim,
organlarım sanki  meğiliydi ona her akşam tüm hüçrelerim duacı olurdu allaha
O tarifi mümkün olmayan biri degildi aslında
Her gecemi gündüz yapan
kalbimi yerinden sökecek kadar kendini özletendi böyle bir his doğuyordu baş uçumda hemde hergün
gülüşüne ölmek istiyorum,
çünkü ;
Aşıktım ona
Ben ,Kül oldum hasretinden kavruldum viran oldum
Sevdim , ve her sevdigim gün kendi ellerimle umutlarımı boğarak katletim.