ALBÜMÜMDEKİ RESİMLERİM

KUMAR

Kara bir kabus gibi çöktü üzerimize.Evimize her girişinde birşeyler alıp götürdü hayatlarımızdan.Bir yuva daha dağılacaktı,dağılıp dağılmayacağımız son bir ele kaldı belki de yine yaptın yapacağını KUMAR...
Vaktinde evine gelip,vaktinde işine giden babamın son zamanlarda hali çok değişmişti.Önceleri eve geç gelmeye başladı,erken gelse bile yemeğini yer yemez hemen acil bir işi varmış gibi erkenden çıkardı.Daha sonraları da eve para getirmemeye başladı.Geç gelmeleri,eve para vermemesi,annemle her akşam tartışmaları hatta bir kaç kez el kaldırması babama kötü birşeyler olduğunun kanıtıydı.Annemi çok seven,çocuklarına düşkün,gece gündüz çalışıp evinin geçimini sağlayan babama neler olmuştu.Annem yakın bir arkadaşına babamın kumar oynadığını söyledi.Kumar,bu ne ki diye düşündüm bilmiyordum,bilemedim.Ama zamanla kumarın ne olduğunu,bu illetin bize yaşattığı acıları dirhem dirhem öğrendim.Babam her akşam eve geç geliyordu,neredeyse yüzünü unutmuştuk,evde olduğu zamanlarda da kaybettiği için etrafa öfke saçıyordu.Eve artık hiç para vermiyordu.Halimizi bilen evsahibimiz,bakkalımız bizi idare ediyorlardı.Lokantada çalışan dayımda her akşam kalan yemekleri,ekmekleri getirerek karnımızı doyuruyordu,üç beş kuruşla harçlık veriyordu anneme.Babam artık iyice kötüye gidiyordu.Kumarda kaybettikçe evimize değerli ne buluyorsa satıyordu.Hiç unutamıyorum kardeşlerimle en sevdiğimiz çizgi film başladı diye sevinçle eve koştuk,baktık televizyonumuz yok babam satmaya götürmüş.O gün kardeşlerim o kadar çok ağlamışlardı ki,benimde ağlamama bir türlü fırsat vermediler.Hangi birine ağlayalım ki evimiz o kadar boşalmıştı ki sanki yarın başka bir eve taşınacakmışız gibiydi.Kumar öyle bir iletti ki,babam acaba bugün ne satacak diye korkuyla bekliyorduk.O gün hiç aklımıza gelmeyen oldu.Babam geçen sene bana yolda pembe renkli bir çift balerin ayakkabısı bulmuştu.O günden beri onlara hayran olmuştum.Her ayağıma giyişimde öyle güzel dönerdim ki kendimi hep balerin gibi hissederdim.Hergün olduğu gibi okula gitmek için evden çıkmak üzereydim,giyinmek için ayakkabılarımı aradım ama bulamadım.Bende annem de şaşkınız.Okula geç kalıyordum.Onlar olmazdı ama mecburdum balerin ayakkabılarımı giyip okula gidecektim.Sakladığım yerden almaya gittim yerinde yoktu.Anladım babam hem balerin ayakkabılarımı,hemde kırmızı lugan ayakkabılarımı satmaya götürmüştü.İnanın abartmıyorum hiçbir çocuk o gün benim ağladığım kadar ağlamamıştır.O gün okula naylon terliklerimle gitmiştim.Arkadaşlarıma ayakkabılarım yırtıldı tamircide desem de alaycı bakışlarından kurtulamadım.Babam satmaya sadece ayakkabılarımı götürmedi yanında ona olan sevgimi,saygımı da satmıştı.Artık birşeyler yapmalıydı,biri babama dur demeliydi.Çünkü zaten içi boş olan yuvamız dağılmak üzereydi.Bunu da haberi duyarak köyden gelen babamın babası yapmıştı.Dedem babama bütün mahallelinin gözü önünde meydan dayağı çekmişti.Aleme ibret olsun diye de bize yaptıklarını tek tek anlatıyordu.Dedem babam düzelene kadar bizde kaldı,kaldığı sürece hep nöbette,takipteydi.Taa ki babam kumardan kurtulana kadar öyle de oldu,çok şükür kurtuldu.
İşte kumar böyle birşeydi.Babalar her akşam kumar masasında yiyecek lokmamızı,umutlarımızı,hayallerimizi,çocukluğumuzu kaybediyor aslında.Sormak isterim babalar,peki kazandığınız neydi?..