Efsanevi Çocuklar⚡

ACI

-Lanet olsun aç şu telefonunu!
Diye mırıldandıp duruyordu sally. Durmadan arkadaşlarını arıyordu onların durumunu öğrense içi rahat edecekti ama ne fayda kimse açmıyordu. Kiminin telefonu kapalıydı kimi ise meşgule atıyordu. Tekrar şehre dönmüştü Sally. Arabadan inmesiyle koşması bir oldu. Victor'ı görmesi lazımdı. Onu iyi olduğunu bilmesi lazımdı. Fakat üvey annesinin ona sert bir çığlık atmasıyla adımlarını durdurması bir oldu. O ürkütücü sesiyle:
-Nereye gidiyorsun küçük hanım derhal eve geç bavulu boşalt ve yemek ye. Elinde bavulu evine girdi üstünü değiştirdi hazırlanıp dışarı çıktı. Adımlarını oldukça hızlı atmaya çalışıyordu. Kapının önüne geldi ve bekledi. İlk önce evi baştan aşağı süzdü. Evde bir farklılık vardı. Camlar... Camlarda kan lekeleri duruyordu. Kalp atışları giderek hızlandı içindeki adrenalin gitgide artıyordu. Dayanamayıp kapıyı sert bir şekilde vurdu. Ama İçerde  hiç ses yoktu. Bir an bile tereddüt etmeden ön pencereye bir taş fırlattı. Cam tuzla buz oldu. İçeri girdi. Seslendi:
-Victor! Victor! Victor! Bayan Victor! Orda mısınız? Jackson nerdesiniz.?
Ama kimsenin sesi çıkmıyordu. Üst kata koştu çığlıklarla. Onları göremiyordu bulamıyordu hiçbiri. Üst katta duraksadı. Gözleri öylece donakaldı. Kıpırdamıyordu. Titriyordu korkudan. Dizlerinin üstübe çöktü yavaşça, gözyaşlarına hakim olamadı. Çünkü... Çünkü karşısında kanlar içinde cansız bir şekilde yatan Bayan Victor vardı. Onu böyle karşılayacağı aklının ucundan bile geçmezdi. O, kolları açık bir şekilde onu bekleyen bayan Victor 'ı istemişti. Oysa o yerde cansız bedeniyle karşılaşmıştı. Hunharca parçalanmıştı vucudu kanlar içindeydi. Sally bu manzarayla karşılaşınca napıcağını bilemedi. Şok olmuştu.  Yavaşça yere eğildi. Ve ellerini bayan victor' ın saçlarına götürdü. Okşadı elleri titriyordu. Sally Bayan Victor'ın cansız bedenine sarıldı. Ona annesi gibi bakan BAYAN Victor' a son kez sarıldı. Aklında birsürü soru vardı ama ikinci kez annesini kaybetmişti, içindeki öfke soruları ikinci planda tutuyordu. Kalbindeki acı çok büyüktü. Ayağa kalktı, destek almak için duvara yaslandı. Derin bir nefes aldıktan sonra hızlı yürümeye çalıştı. Bu evden çıkmak istiyordu. Evine gidip odasında ağlamak istiyordu. Bayan Victor aklına geldikçe yanarak ölen ailesi gözünün önüne geliyordu. Onlar bağırıp cırlarken elinden bir şey gelmeden onları izlemesini hatırlatıyordu. Evden çıkıp kendi evine ilerlerken duraksadı. Arkasını döndü ve eve son bir kez baktı. Sonra tekrar yoluna devam etti. Adımlarını olduğunca hızlı atmaya çalışıyordu. Biran önce kimse görmeden evine gitmek istiyordu. Sokakta kimse yoktu. Hava durgundu sakindi, tam bir felaket havasıydı. Ardından sokakta biri belirdi. Sally'e doğru yürüyordu. Ya canı o taraftan yürümek istemişti ya da gerçekten ona birşey yapmak istiyordu. Savunmasız görünen sally aslında o kadar savunmasız değildi. Herhangi bir saldırı durumunda ona bahşedilen gücü kullanabilirdi. Tabi hala duruyorsa...

...
Ellerini yavaşça sıktı. Sonra rahatlamaya çalıştı. Elinin etrafını hafif yoğunlukta bir alev sarmaladı. Elini vucudundan uzak tutmaya çalıştı. Sally gözlerini kıstı. Karşısındaki adamı tanıyordu. O Bay Eric'ti. Elindeki alevi daha da körükledi. Bu sefer alev iki elini de kapladı. Öfkesi daha da yükseldi. Öfkesi gözlerindeki ateşten belliydi. Bu sefer yürümüyor koşuyordu. Öfkesi alevlerin artmasına sebep oluyordu. Koştu koştu sonra birden durdu. Karşısındaki adamla arasında sadece birkaç adım vardı. İkisi de durmuş birbirlerine bakıyorlardı. Sally ellerindeki alevi söndürmüştü. Bay Eric ise onu izliyordu. Ortada büyük bir sessizlik olmuştu. Bu sessizliği İlk bozan kişi Eric'ti:

-Neyin var Sally? Neden kızgın ve üzgünsün? Ben senin dostunum. Bana herşeyi anlatabilirsin?

Sally daha fazla dayanamadı ve gözyaşlarını serbest bıraktı. Kendini Eric'in yanında fazla küçük düşürmek istemiyordu. Yavaş adımlarla Eric'e yaklaşarak:

-O öldü Bay Eric... Annem... Annem tekrar öldü? Arkadaşlarım kayıp hiçbirinden... Hiçbirinden haber alamıyorum. Hiçbirinden bir haber yok. Candy... Victor... Edd... hepsi pes ettikler.

Bay Eric oldukça sakindi. Elini Sally'nin omzuna koydu:

-Buna gerçekten üzüldüm. Merak etme sen güçlü bir kızsın,dedi.

Sally,eliyle göz yaşlarını sildikten sonra :

-Bay Eric size yaşattıklarımız için gerçekten özür dilerim. Size çok şey yaptık hepsi bizim iğrenç önyargımız yüzünden, dedi

Bay eric hafif bir tebessümle:

-Önemli değil  Sally. Şuan önemli olan sensin. Şimdi evine git ve dinlen. Benim biraz işim var,dedi.

Sally Eric'in yüzüne baktı. Ve arkasına bakmadan koşarak gitti.

...

Eve doğru ilerledi kapının önünde gözyaşlarını sildi. Ve olabildiğince iyi görünmeye çalıştı. Kapıyı çalacakken  kapı aniden açıldı. Kapıdaki annesiydi. Oldukça telaşlı ve heyecanlı gözüküyordu

-Ah nerde kaldın kızım! Seni mutlu edecek bir haberim var. Bak arkadaşın sana ne göndermiş.

Sally annesinin elindeki mektupları görünce biraz olsun mutlu oldu. Sonra heyecanlanmaya başladı. Acaba mektup kimdendi. Mektupları annesinden alıp teşekkür etti. Ve merdivenlerden hızlıca çıkıp odasına girdi ve kapıyı kilitledi. Telaşla mektubu yırtıp açtı. Mektubun içinde ne olduğunu gerçekten merak ediyordu...

to be continued...