Stalked ft. Niall Horan

Chapter 25

Oké dus... Wat do you guys think??? ERMM ik ben vreemd I know....

Een donkere schim liep naar me toe. Zijn hand streek over mijn wang. Ik voelde niks. Ik keek naar zijn gezicht. Die was er niet. Geen ogen, neus of een mond. Niks, gewoon een gapend zwart gat dat me aanstaarde. Was ik dood, ging ik dood. De schim duwde me. Weg, diep weg. Ik was aan het verdrinken. Maar ik kon adem halen. Het was het vreemdste ooit. Ik moest hier weg. Het was hier niet veilig. Een bonkende pijn schoot in mijn hoofd. Was dit het? Ging ik hier dood? Ging ik nu dood? Voelde het zo als je dood ging? Het rare was ik had altijd gedacht dat ik dood ging als ik bijna 90 was met kinderen en kleinkinderen. Samen met mijn man op een oude schommel stoel. Ik was altijd zo bang geweest om het gevoel van dood te voelen, te proeven. Maar het voelde als, als dat er een grote druk van je schouders werd afgehaald. Alsof jij opeens alles kon doen en laten... Maar de schim trok me omhoog. De druk kwam terug, het bonken in mijn hoofd kwam terug. Het leek wel alsof hij het deed om me te pesten. Hij deed als of ik bijna weg was, maar toch hier moest blijven. Nu had ik er eigenlijk geen zin meer in. Nu ik wist hoe dood zijn was, wou ik het ook. Joost, Esmee, Mama, Marli, Jesse, Lotte en Nina zouden wel later komen. En ik zou wachten. Zo was ik. Opeens werd de pijn in mijn hoofd heviger. 'Auwww' kreunde ik. Ik opende mijn ogen 'Alles was een droom' mompel ik. Als ik om me heen kijk zie ik alleen zwart. Was ik naar mijn bed gegaan. Ik kon het me niet meer herrineren. Wat was het laatste wat ik me kon herrineren... Lotte... We hadden een gesprek, en Nina was zwanger. Ik had nu verkering, niet meer met Niall maar met Max... Ik probeerde in mijn ogen te wrijven. Een stekend pijn in mijn polsen lieten me ermee ophouden. Weer trok ik voorzichtiger dan voorheen. Weer de stekende pijn. Toen besefte ik me pas, het zwart was een doekje. Kleine licht straaltje ontmoette mijn ogen. In wanhoopige pogingen probeerde ik los te komen. 'Auww'kreunde ik weer. Twee handen lagen op mijn buik. Mijn buik kromp ineen, niet alleen omdat het hele maar dan ook ijskoude handen waren. Maar van wie waren deze handen en waarom lagen ze op mijn buik. 'Wie ben je' vroeg ik. Mijn stem klonk niet overtuigend. Ik zou mezelf ook niet vertellen wie ik was. Twee handen gleden omhoog en omlaag over mijn lichaam. Shit, ik was naakt. Met dat in mijn gedachte probeerde ik te ontkomen aan de koude handen. Maar de stekende pijn bleef maar terug komen. Dus bleef ik, ook al was ik er erg op tegen, liggen... Ik voelde het wat zwaarder worden. De persoon kreunde. Ik was stijf van de schrik. De persoon, waarvan ik aan het bedenken was wie het kon zijn, ging op me zitten. Niet heel zwaar, maar niet wat ik wou. Zijn tong propte hij weer in mijn mond. Ik probeerde te gillen te schreeuwen, maar geluid kwam niet uit mijn keel. 'Ik doe je blind doek af, omdat je moet zien wie ik ben, my darling'. Ik verlamde van schrik. 'Mar... Marli, ben jij dat?'