Stalked ft. Niall Horan

Chapter 21

Okayy wie is de stalker? Weten we het al...

>> Hiernaast Gina

Mae kwam naast me op het bed zitten. 'Dus hoe gaat het met mijn sweetheart ' Ze wreef de lok uit mijn gezicht. Toen drukte ze twee keer op mijn neus 'Toet toet'.  Ze keek me aan 'Let je wel op?'. Ik knikte 'Ik ben gewoon oké hoor... '. De deur vloog open. 'Fae daar ben je, cutiepie '. Ze had een nieuwe muts. 'Heb ik van Josh'. Mae en ik glimlachte allebei. Josh was een oudere jongen die het als zijn taak zag om de kleintjes te beschermen. En Fae was toevallig zijn beste vriendinnetje. En Josh was ook nog Mae's vriendje. Hij was een half jaar geleden ontslagen uit het ziekenhuis. Toen lag Mae hier ook nog. Mae had eerst leukemie. En nu had Fae het. 'Ik mag morgen naar huis' zei ik blij. Mae maakte een vreugde sprongetje. 'Yeah dan kan ik overmorgen naar school dan'. Fae leek ook blij voor ons te zijn. Eindelijk weer naar school. Nooit gedacht dat ik zo opgewonden zou zijn om weer naar school te gaan. Niet te geloven dat ik zin had in school.

Stalker perspectief

'Godverdomme de slet, ze kiest altijd voor de verkeerde'. Wanneer zou ik haar pakken. Ik zou naar haar huis gaan en haar recht in haar ogen aan kijken, terwijl ik de leven uit haar zou zuigen. Verdrinken, stikken, keel doorsnijden? Zo veel opties, zo veel mogelijkheden. Maar nu nog de goeie. Alles moest goed gaan. Ik kon haar ook laten leven. Misschien zag ze dan in dat ik de ware voor haar was. Mijn telefoon ging af. Ik keek op het schermpje. Het was een bericht van Gina. UGH. Dit was mijn normale telefoon en niet mijn oude. Daar had ze toch niet meer het nummer van. Die was ze kwijt geraakt. Of misschien had ik het gewist. Who knows. Op mijn muur hing een dartbord. Die had ik gekregen voor mijn 16de verjaardag. Daar op hing een foto van Gina. Nu was het meer ultieme haat dan verliefdheid. Ik moest hierna waarschijnlijk naar een psycholoog. Als iemand er achter kwam. Er mochten geen oog getuigen bij zijn. En ik zou latex handschoenen gebruiken. Nee, ik was niet gek. Ik was niet doorgedraaid. Ik was mezelf. Net zoals lieve onschuldige Gina zichzelf was. Met een dart mikte ik voor haar hoofd. 'HA DE ROOS' gilde ik. Een harde bons op mijn muur. 'Hou je kop eens'. Nog een pijl en nog een. Weer op dezelfde plekken. '180' zei ik met een grijns. Dat zou ik opzich ook kunnen doen, kwam opeens in me op. Haar van een gebouw duwen. Zogenaamde zelfmoord. En dan was er ook nog een optie. Een kogel door haar hoofd jagen. Niet het makkelijkste, maar Opa had een geweer. En die hadden wij geërfd. Niemand keek er ooit naar om. Zijn mobiel was vast nergens geregistreerd. De vorige keer zaten er nog 3 kogels in. Ik was vaker het pistool aan het bewonderen. Ik vond het zo indrukwekkend. Dat zo iets kleins. Je in één keer kon beindigen. Poef, alles voorbij. Alsof je er nooit was. Ik had mezelf al een keer proberen te vermoorden. Ik had mezelf ook een paar keer gesneden in mijn boven benen. Ik had gehoopt om dood te bloeden. Maar nee hoor, niemand gunde mij het om fucking dood te gaan. Nu had ik wel een plan.

1. Gina convronteren

2. Als ze ja zegt dan happy ever after. En zo niet haar afmaken

3. Daarna mezelf

Geen medelijden hebben, medelijden is voor mensen met gevoelens. Mensen die vinden dat andere mensen ook wat mogen hebben en dat je je zelf daar voor op moet offeren. Nou pech geen zin in al dat gezeik. Dit ging eindigen op mijn manier