Sen Deniz'i

Bilmen Gereken

Seni özlediğim söylememez ama sensizliğin dayanılmaz olduğu kesin.

Gündüzleri pek aklıma gelmiyorsun da geceler zor geçiyor.
Her gece başımı yastığa koyduğum anda aklıma geliyor sensiz olduğum.

Önce nefesim kesiliyor, bıçakla kesilmişcesine keskin. Nefes alamadığını fark eden ciğerlerim sağ olsun göğsüm sıkışıyor.

Sıkışan göğsüm 'Senin hala haberin yok mu?' dercesine kalbime baskı yapıyor.

Kalbim her şeyin henüz yeni farkına varmış. Çaresizce acıyor. Yapacak başka neyi var ki garibimin?

Acıyan kalbimin bin bir zahmetle pompaladığı kana istemsiz acı karışıyor. Nasıl engel olsun zavallı kalbim? Acı pompalamaktan başka ne yapabilir? Acıyor sonuçta.

Acı aromalı kan hızla tüm vücuduma yayılıyor. Bedenimi sancılar sarıyor. Bir yılan misali hızlı ve kıvrak... Her yere ulaşıyor acım.

Beynim çaresizce uyandırmaya çalışıyor vücudumu. 'Sorun yok.' diyor, 'Ölmüyorsun ey vücut! Sadece biraz hasret!'. Ama ölüyorum gibi hissettiriyor. Beyin nereden bilsin kalp acısını? Onun için her şey mantık çerçevesinde ilerliyor. Kalp atıyor mu? Böbrek çalışıyor mu? Tüm sistemler sağlam ve çalışır durumda mı? Tamam mı? O zaman sıkıntı yok. Onun için bu kadar basittir her şey.

Kalbim beynimden şikayetçi. 'Ölüyorum diyorum, be düşünce mahkumu varlık! Anlamıyor musun sen?" diyor kalbim ama beynim oralı değil. Anlayamıyor kalbimi. Sabaha kadar bunun tartışmasını yapıyoruz. Sonra sabah oluyor, gün ağarıyor. Kapıcı ekmeği bırakmak için zili çalıyor. Sensizliği unutuyorum yine.

Yanlış anlama özlemedim seni. Sadece sensizlik zor bil istedim.

Casperlarıma sevgilerimle,

Deniz UZAY