Miah, de engel

Hoofdstuk 12

Okeee mensen. Hier weer een nieuw hoofdstuk:D

Ik weet dat ik lang niet geupload heb, en dit hoofdstuk is een beetje vaag... Dus ik denk dat ik het nog een keer moet verbeteren, want er zitten een heleboel fouten in.

Maar ik wou uploaden. Bam.

Recap:

‘Je kan het ons vertellen.’ Hij weet precies wat hij moet doen. Loren komt naast Narian staan, en kijkt me bezorgd aan. ‘Wie zijn niet zoals onze vader Miah. We hebben dan wel de neiging naar het kwaad, maar we zijn niet puur kwaad.’ Ik kijk ze een voor een aan. ‘Ik heb Zain verslagen. Hij wil me komen halen.’ Ik kan de angst niet langer uit mijn stem houden. ‘Hij wil mij hebben.’ Ik kijk ze angstig aan. Narian kijkt me woedend aan. ‘Dat zal hem niet lukken. Je bent van ons.’ Ik kijk hem geschokt aan. Ik ben van niemand. ‘hoezo ben ik van jullie?’ vraag ik. Ik zet een stap achteruit. ‘Ik ben van niemand, ook al denken jullie van wel.’ Zeg ik. ‘Miah, zo bedoelde ik het niet. Ik bedoelde dat hij jou niet zal krijgen. Wij beschermen je.’ Ik kijk hem nog steeds geschokt aan. De woorden deden pijn. Denken zij echt dat ik van hen ben?

De tranen staan in mijn ogen. ‘Ik moet alleen zijn.’ Narian wil naar me toe lopen, maar Loren houd hem tegen. Narian kijkt me aan, met een blik vol pijn. ‘Het spijt me Miah…’ voordat hij nog wat kan zeggen, draai ik me om, en loop mijn slaapkamer in. Ik laat me alweer op bed vallen, en begin te huilen. Ik heb mijn broers nodig. Ik heb Sams sarcasme nodig, en de opbeurende woorden van Alex.

Met mijn sentimentele act van net, heb ik alles verpest. Ik weet diep vanbinnen dat Narian het niet zo bedoelde. Ik weet dat hij me wil helpen. Maar ik kan me er niet toe zetten om redelijk te reageren.

Ik heb het verpest.

Hoofdstuk 12

‘Wat is er nou precies gebeurd.’ Loren kijkt me onderzoekend aan, alsof hij elke gedachtegang wil volgen. En het lukt hem aardig. Narian zit in de hoek van de kamer, en doet alsof hij er niet is. Maar ik voel dat hij me in de gaten houd, en alles haarfijn op neemt. Ik pluk aan een stofje dat uit de bank steekt. ‘Waarom is het zo moeilijk om het Mens te vinden?’ ik ontwijk zijn vraag.

Ik had vannacht nauwelijks geslapen. Mijn gedachten bleven maar rondspoken, van Narian en Zain, en weer terug. En alles er omheen, alweer.

Loren kijkt me aan, maar besluit er niet op in te gaan. ‘Ik snap niet dat een Mens belangrijker is dan wij. Hoe kan het ooit zo ver zijn gekomen?’ vraagt Loren in plaats daarvan. Ik kijk met een ruk op. ‘Dat is het… Wij zoeken op plekken waar we een Mens niet verwachten, omdat hij speciaal is. Als we nou is op plekken zoeken waar…mensen heen gaan? Zoals een school?’ ik sla mezelf in mijn gedachten voor mijn hoofd dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Het is zo simpel te bedenken! Ik heb er nog over gedroomd!

Narian kijkt me aan, en even ben ik gevangen in zijn blik. Hij staat op, en komt op ons aflopen. ‘Dat zou wel is kunnen werken…’ zegt hij. ‘Het gaat werken.’ Zeg ik vastbesloten. Loren en Narian wisselen een blik met elkaar. ‘Oké, ik weet dat ik gister een beetje…lullig deed. Ik bedoelde het niet zo. Ik was een beetje…overstuur.’ Ik huiver bij de gedachte aan Zain. Loren trekt een wenkbrauw op. ‘Een beetje overstuur?’ ik glimlach. Het is vergeven. Dit is zijn manier om het te zeggen. Het is en blijft de zoon van de Duivel, die uiten hun gevoelens niet.

Ik kijk Narian aan. En hij kijkt mij zwijgend aan. Ik wil opeens dat hij het me ook vergeeft, zo graag, dat de tranen in mijn ogen springen. Ik druk ze weg, met alle kracht die ik nog in me heb. Narian knikt, duidelijk geschrokken van mijn blik. Ik haal opgelucht adem. Waar haal ik dit vandaan?  

‘We gaan dus naar school…’ Narian kijkt alsof het het ergste is wat er is. ‘Ja, zo erg is dat toch niet?’ zeg ik.

En daar ging ik de fout in.