Mavi

Yeni bir hayat

O "Arabanın anahtarları  her zaman bıraktığın yerde üst çekmecede" diye mırıldanırken ben üst katta alel acele hazırlanıyordum sonra kapı çarpma sesini duydum.Bir an duraksadım
perdeyi araladım ve evimden çıkan o adamı süzmeye başladım.Yorgundu biliyordum hala atlatamadığı o kadar çok şey vardı ki...Üstelik acısını hafifletmek için yapabileceğim hiç bir şey yoktu.Aslında korkuyordum dokunursam ağlayacak gibi geliyordu.Belki de uzaklaşmalıyım diye geçirdim içimden.Belki de artık O'nu sebep olduğum acılardan kurtarmalıyım.Ah, halbuki O o kadar güzel yürekli bir adamdı ki bana "git" demezdi diyemezdi.Çok uzun zamandır ikimiz de dışarda çok önemli işlerimiz varmış gibi sabahları erkenden alel acele evden çıkıyor akşamları çok geç geliyorduk.Doğrusu aylardır nerede ne yaptığını bile bilmiyordum.İkimizde kocaman dev enkazlardık.Konuşmuyorduk çünkü konuşursak bizi bir arada tutan ip kopacak darmadağın olacaktık.O'nu kaybetmek istemiyordum.Ama gitmeliydim belki bir süreliğine.Evet!Gitmeliydim!Hemen ayağımdaki topukluları fırlatıp spor ayakkabılarımı aramaya koyuldum.Uzun zamandır ilk kez heyecana yakın duygu belirtileri gösteriyordu kalbim.Böyle yemyeşil bahçesi olan bir yere gitmeliydim sonra balkon kapısına takıldı gözlerim Ah deli kız senin zaten kocaman yemyeşil bir bahçen var dibinde diye sızlandı sanki beynim kalbime.Ah , evet biliyordum çok güzel bir hayatım vardı bütün zorluklara rağmen kurduğum o güzel hayat yine darmadağın olmuştu işte.Sanırım diye mırıldandı sanırım uzun süreli bir mutluluk imkansız.Sonra balkon kapısını açtı derin bir nefes aldı tuttu nefesini bıraktı sonra bir derin nefes daha...Saçındaki peruğu çıkardı ve kuşlara güneşe el salladı.İçinde hiç bir zaman bitmek bilmeyen bu umudunu bir kez daha göklere çıkardı ve bir derin nefes daha çekti içine ve bıraktı.Derin bir nefes daha...Artık ne yapacağını biliyordu tedavisine o kocaman güzel bahçesi olan hastanede devam edecek iyileşince evine O güzel yürekli adama dönecekti.Şöyle bir odasına göz attı sonra alt kata mutfağa indi.Buzdolabına asılı olan nota gözü ilişti.Eskiden evin heryerinde notlar bırakırlardı birbirlerine, bunu hatırlayarak gülümsedi.Evet!Mektuplar!Ben evde yokken evde mektuplarım olmalı dedi.Aldı eline kağıdı kalemi bir sürü not yazmaya başladı.Bunu başarabilirdi evde olmadığı zaman boyunca varlığını sürdürebilirdi.Bir sürü not yazdı bir sürü ve onu evin içinde biryerlerde sakladı.Bulduğu her not sonrası telefonla araması için de rica etmişti O'ndan.sanırım hazırdı evden hiçbir eşya almak istemiyordu yoldan alırım ne lazımsa diyerek üst çekmeceyi açtı arabasının anahtarını aldı ve arabasına bindi.Hastaneye her zamanki yoldan gitmeyecekti uzun ama keyifli olan yolu seçecek köylerin arasından oraya ulaşacaktı.Ama önce alışveriş merkezine gitmesi gerekliydi.Kendini o kadar güçlü hissetmiyordu.Bu düşünceler arasında hastaneye doğru yol almaya başladı...