Mavi

Kayıp

Gözlerimi açtığımda duvarları sarı bir odadaydım.Yatağımın ucunda pembe bir koltuk ve masada sümbüller vardı.Aylardır hastanede tedavi görüyor olmama rağmen hala hiç bir şey hatırlamıyordum.Bana söyledikleri tek şey kanser olduğumdu.Aynaya  her gün baktığımda karşımda gördüğüm kadının hediyesiydi bu hastalık bana.Evet, hiç bir şey hatırlamıyordum.Kimdim?Adım neydi?Ne yapıyordum?Beni yara bere içinde bir ormanda bulup getirmiş birisi ve sonra o da çekip gitmiş.Ya da en azından öyle söylemiş.Kanser tedavisi yüzünden o kadar güçsüz düşmüştüm ki bunları düşünecek halim bile yoktu aylardır.Bir kaç gündür aynı rüyayı görüyordum.Geri dönmem gereken birileri varmış gibi hissediyordum.Belki de bir ailem vardı Belki de bir evladım vardı.İçimde hasretle karışık bir boşluk vardı.Ah bir ayağa kalkabilseydim!Bu düşüncelerle uyuyakalmışım.Gözlerimi araladığımda başımda bir adam bekliyordu.Gözümü açtım ve O'na baktım.Bakışlarında hiç bir anlam yoktu.Bir süre gözlerimin içine baktıktan sonra arkasını döndü ve hızlı adımlarla odadan çıktı.Her ne kadar arkasından seslendiysem de cevap vermedi.Canı sıkılan hastalardan biridir diye düşündüm.Zaten bunun için endişelenecek gücüm yoktu.Hemşire birazdan elinde tepsiyle içeri girecek ve gün başlayacaktı.Her kimsem sabırsız ve az uyuyan biri olduğum kesin diye düşündüm.Yoğun ilaç tedavisine rağmen çok sık uyanmam bu yüzden olsa gerek.İşin trajik tarafı ise belki de kim olduğumu hatırlamadan ölüp gidecektim.Doktorum  Hale Hanım bana huysuz ve tatlı hastam diyordu adım da öyle kaldı.Hale hanım kendi halinde sessiz sakin anaç bir kadındı.Güzeller güzeli bir kızı vardı.Adı Işık olan o güzel kız ara sıra benim yanıma da uğrar beraber vakit geçirirdik.Hatırlayamadığım bir geçmişe rağmen burda da bir hayatım ve ailem olmuştu.Çikolatayı çok sevdiğimi bildiğinden kızı ve damadı her Almanya'dan döndüğünde bana bi kutu çikolata getiren hemşire Ferhunde hanım belki de artık ona Ferhunde teyze demeliydim.Ama içimde sebebini bilmediğim bir ciddiyet var herkese karşı.Sen eskiden diplomat mıydın kızım diye esprisini bile yapar Ferhunde Hanım.Burda güzel kalpli iyi insanlarla birlikteydim.Yine de bir an önce ayağa kalkıp kendimi bulmalıydım.Bu düşünceler içerisindeyken sabah yanıbaşımda oturan adam kapımı açtı bana bir iki dakika daha baktı.Tam gidiyordu ki birine mi bakmıştınız diye sordum derin bir iç geçirdi "Ben...ben bilmiyorum...tanıdık gibi geliyorsun bana beni hatırlıyor musun?" dedi.Sonra da hızlı adımlarla uzaklaştı o kadar halsizdim ki arkasından ne seslenebildim ne de takip edebildim.Ferhunde hanım akşam için ilaçlarımı getirdiğinde ilk işim adamın kim olduğunu sormak olacaktı.Doğruldum yanı başımdaki poşete uzandım beni bulduklarında üzerimde olan kıyafetler vardı poşetin içinde aldım ve uzun uzun onlara baktım.Hayır! Hiç bir şey hatırlayamıyordum.Hiç bir bağlantı kuramıyordum.Kaybolmuştum.