Isang buwan na ang nakakalipas pagkatapos matuklasan ni Sharlene na nagdadalang tao na siya.
"Alexa, wala ka ba talagang balita kay Shar?" pangu-ngulit ni Jai kay Alexa.
Isang buwan na rin hindi pumapasok si Shar sa school. Laking kinagulat naman yun ni Jai.
"Wala akong alam. Teka, diba dapat ikaw ang may alam dahil ikaw ang boyfriend?" pagtataray ni Alexa kay Jairus
Parehas na nanlaki ang mga mata ng dalawa ng nakita nila ang daddy ni Shar nakausap ang kanilang principal.
"Mahigit isang buwan na hong hindi umuuwi si Sharlene sa amin" umiiyak na reklamo ng Daddy ni Shar
"I'm sorry Mr. San Pedro, isang buwan na rin hindi pumapasok ang iyong anak."
Naiyak ang daddy ni Sharlene sa narinig. Isang buwan.. Isang buwan na palang nawawala si Shar..
"Kasalanan ko to, eh kasalanan ko ito!'" sabay suntok at sipa sa pader ng cr ng boys na sinabi ni Jairus.
After 5 years......
5 taon na ang nakakalipas, limang taon pagkatapos ng nangyari. 5 limang taon simula ng hindi pagpapakita ni Sharlene sakanila.
Graduate na ng Engineering si Jairus ngayon sa ADU. Sabay sana sila ni Shar sa kurso na Architechure, kung hindi lang sana nangyari ang lahat ng ito.
"Shar, kung nasaan ka man. Para sayo ito, pasensya na kung naging duwag ako. Pasensya na kung iniwan kita sa ere." sabi ni Jai habang nakatingin sa ulap
Nagulat siya ng may biglang binigay na papel sakanya si Alexa,
"Address yan ni Shar sa Cebu, Doon siya tumuloy nung iniwan mo siya ere. Doon siya nagsimula ulit. Hindi niya na pinaalam sayo, hiningi niya rin sa akin na ibigay ko raw sayo yan pagkatapos mo ng kolehiyo."
"Salamat, Alexa. Salamat!"
Cebu City......
"Sa wakas, makikita na rin kita. Makikita ko na rin ang babaeng pinakamamahal ko. Kamusta na kaya ikaw?" sabi ko sa sarili ko habang nakasakay sa taxi patungo sa address na binigay ni Alexa.
Huminto ang taxi sa isang maliit na bahay. Bahay na hindi mo aakalain na may nakatira pa rito. Pag baba ko na sasakyan, agad akong kumatok sa gate.
Pagsilip ko natanaw ko ang isang bata na naglalaro at may kasamang matandang babae siguro idad na 56+.
Nasisiguro ko na yun ang aking anak.
"Dito ho ba nakatira si Sharlene?"
Nilapitan ako nung bata at nung matanda.
Ang gandang bata nito, mahaba ang buhok at kulot. Mestisa. Nakuha niya ang pisngi ni Shar samantala ang mata,ilong, at labi ay sa akin. Gandang bata nito.
"Ikaw ba si Jairus Aquino?"
"Oho"
"Halika, pasok ka"
Pinapasok nila ako sa loob. Sa loob may litrato akong nakita.. Litrato namin ni Shar. Siguro kahit papaano pinakilala niya ako sa anak namin.
"Upo ka"
Umupo ako sa upuan, natanaw ko ang isang malaking litrato nang anak ko. Sayang wala ako noon panahon na yan, hindi bali. Andito na ako.
"Asaan ho si Sharlene?"
Natahimik ang matanda sa tanong ko.
"Si Sharlene ba? 5 taon na siyang patay. Namatay siya ng isinilang niya si Jaiene Reigne. Nagkaroon ng problema ng isinilang niya si Jaiene kinalaingan mamili kung sino ang ililigtas sa kanila. Nagmakaawa sa akin si Sharlene na ang sanggol na raw ang isalba. Nagmakaawa rin siya na isunod ang pangalan ng bata sa pangalan mo. Sinubukan kong isugod siya sa hospital ngunit hindi niya na kinaya. Simula noon ako na ang nagpalaki kay Jaiene"
May namumuong mga luha sa mata ko. Gago ka Jairus! Bakit mong hinayaan mawala ang taong pinakamamahal mo? Bakit hinayaan na mawala siya? Napaka walang kwenta mong tao! Hayop ka!!
"Siya ho ba ang anak ko?"
"Jaiene (Jane ang basa name niya maarte lang sa spelling si Shar) siya ang daddy mo"
Itinulak siya papalapit sa akin. Niyakap ko siya, sapagyakap ko naalala ko si Shar ganitong ganito ang naramdaman ko noon niyakap ko sayo. Sana andito ka, sana kasama kita.
