Εκείνος...

Εγω; Αποκλειεται

Περπατώ στο δρόμο

Βρέχει

Βρέχομαι

Δεν με νοιάζει

Κανένα δεν νοιάζει πια

Είμαι αορατη

Το νιώθω

Οι άνθρωποι με προσπερνούν

Κανένας δεν μου δείχνει ενδιαφέρον

Περπατούν δίπλα μου και με σκουντανε

Αφού δεν βλέπουν, σωστά;

Μπαίνω σε ένα μαγαζί

Ψωνίζω

Καθώς περιμένω στο ταμείο

Βλέπω μπροστά μου την αλλαγή της κοσμοθεωριας μου.

Γυρνάει και με κοιτάει

Παράξενο

"Περάστε μπροστά, έχετε λιγότερα πράγματα από μένα " μου είπε

Εγω; Αποκλειεται δεν μιλάει σε μενα

Με ειδε;

Υπαρχω;

Μου μίλησε;

Μα πως;

Αφού εγώ είμαι,τι είμαι τέλος παντων;

"Θα περάσετε;"

"Σε μενα μιλάτε;"

"Ναι σε σας"

"Με βλεπετε;"

"Γιατί να μην σας βλεπω;Τι είστε αορατη ή εγώ τυφλος;"

"Ανθρωπος"

Αυτό του είπα αλλά από ότι φαίνεται με πέρασε για τρελή. Μου έδωσε τη θέση του.

Βγήκα από το μαγαζί.

Και προχώρησα

Περπατουσα

Γρήγορα

Δεν ήθελα τίποτα πια από τον κόσμο, από τους ανθρώπους αφού  εκείνοι τι ήθελαν από μένα;

Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο περνάει από δίπλα μου και με κάνει μούσκεμα.

Σταματάει λίγα μέτρα πιο κάτω.

Δυστυχώς τυχαίνει και είναι στο δρόμο που παίρνω.

"Εσείς παλι;"μου λέει

"Με θυμαστε;"

"Μα φυσικά, πως να σας ξεχασω;"

"Κανείς  δεν με θυμάται εμένα " λέω με φανερή λύπη στη φωνή μου

"Μπες μεσα"

"Οχι"

"Μπες άσχημη, κοντή, σπαστικια"