New Kid On The Block

Chapter_1

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

Οι ακτίνες του ήλιου περνάνε από το μεγάλο παράθυρο αναγκάζοντας τα μάτια μου να ανοίξουν.
Προσπαθώ να προσαρμοστώ στο φως για λίγη ώρα και αφού ανοίγουν τελείως παρατηρώ το δωμάτιο στο οποίο βρίσκομαι.
Άγνωστο μέρος. Τίποτα οικείο.
Μα ναι φυσικά, τώρα μου ήρθαν όλα. Βρίσκομαι στο καινούριο δωμάτιο, και πιο συγκεκριμένα στο καινούριο σπίτι.
Παρατηρώ λίγο καλύτερα. Δεν είχα προλάβει να το παρατηρήσω καλύτερα χθες το βράδυ όταν φτάσαμε και φυσικά δεν είχα την αντοχή και την όρεξη. 

Οι τοίχοι έχουν αποχρώσεις του ροζ και του μωβ. Σιχαίνομαι το ροζ.
Απέναντι μου δεξιά της πόρτας βρίσκεται ένα ξύλινο γραφείο με μία απλή μαύρη καρέκλα δίπλα του και στο πάνω μέρος του τοίχου είναι τοποθετημένα τρία ξύλινα ράφια.

Στα αριστερά μου βρίσκεται μια ξύλινη ντουλάπα- καλά όλα από ξύλο είναι; Τι φάση; Στα δεξιά μου υπάρχει ένα ξύλινο φυσικά κομοδίνο και ένα μεγάλο παράθυρο και στο περβάζι μεγάλες σχετικά ροζ και μωβ μαξιλάρες. 

Βάζω στοίχημα πως αυτό θα γίνει το αγαπημένο μου σημείο σε όλο το σπίτι. Ήδη με φαντάζομαι με ένα βιβλίο στο χέρι καθισμένη εκεί και ακουστικά στ' αυτιά μου. Δόξασι, υπάρχει και κάτι που να μ' αρέσει εδώ πέρα.
Όχι ότι έχω δει ότι υπάρχει σ' αυτήν την αναθεματισμένη πόλη αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν πιάνει μία μπροστά στο Σαν Φρανσίσκο.
Άκου εκεί Μπλούμινγκτον. Ούτε η μάνα της δε τη ξέρει αυτήν την πόλη. Και ήταν ανάγκη να έρθουμε στην Ιντιάνα;! Βέβαια να μου πείτε τι δεν έχει πάει στραβά στη ζωή μου μέχρι τώρα για να γυρίσει έτσι ξαφνικά; 

 Αποφασίζω να σηκωθώ επιτέλους και να ανοίξω την πόρτα δίπλα από την ντουλάπα που προφανώς είναι το μπάνιο.
Πλένω το πρόσωπο μου και βγαίνω από το δωμάτιο μου με προορισμό την κουζίνα.
Γουργουρίζει το στομαχάκι μου. Κατεβαίνω τα κάτασπρα μαρμάρινα σκαλιά που βρίσκονται στην μέση του πάνω ορόφου περνάω το σαλόνι χωρίς να κοιτάξω καν γύρω μου να παρατηρήσω τον καινούριο χώρο και φτάνω στην κουζίνα αντικρίζοντας την πλάτη της θείας μου. Καθαρίζει.

''Καλημέρα Λέμον'' λέω κοιμισμένα και ύστερα της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.                    

''Καλά όχι και καλημέρα. Μεσημέριασε'' μου λέει και γυρνάει προς το μέρος μου χαμογελώντας. Εγώ στο μεταξύ ανοίγω το ψυγείο. Υπέροχα. Πιο άδειο πεθαίνεις. Σκέφτομαι και το κλείνω απογοητευμένη. Γαμώτο πεινάω!