Schaamteloos verleid

4.

"Tot zes uur," had hij gezegd.

Diep ademhalend liet Lindy gesmolten boter over de gemarineerde kip lopen voor ze hem terugduwde in de oven. De afgelopen twee uur had haar hart een blij dansje uitgevoerd in haar borst - sinds het moment dat ze Ethan Wilde uit die auto had zien stappen. Eerst had ze gedacht dat haar eenzame verbeelding op hol was geslagen. Maar hij was het echt. En wat nog veel mooier was: hij kwam bij haar eten!

Weer haalde ze diep adem, in een poging de vlinders in haar buik te kalmeren. Hij had gevraagd of ze met hem naar de reünie wilde gaan. Eigenlijk had hij daar nogal op aangedrongen. Als ze niet beter wist, zou ze bijna geloven dat er een... geïnteresseerde blik in zijn ogen had gelegen.

Ethan. Dromerig schonk ze zichzelf een glas witte wijn in en draaide het rond tussen haar vingers. Al sinds de tijd dat ze hem was gaan zien als een man, in plaats van een jeugdvriendje, had ze van hem gedroomd. Al op de middelbare school was hij knap en populair geweest, een ondeugende jongen, die meisjes aantrok zoals de jaarlijkse picknick van de bibliotheek vliegen aantrok.

Daarentegen was zij een echte studiebol geweest, het laatste meisje dat hij een tweede blik waardig zou keuren. Omdat het veel te pijnlijk was geweest om hem met het ene meisje na het andere te zien, had ze meer en meer afstand van hem genomen. Tegen de tijd dat ze zestien waren, hadden ze heel verschillende vrienden gehad. Slechts af en toe had ze nog een glimp van hem opgevangen in de aula.

Voor die glimpen had ze geleefd.

Nu, na tien lange jaren, was hij eindelijk weer thuis. Als ze de begrafenis van zijn moeder tenminste niet meerekende. Nog steeds vrijgezel, zei haar hart blij. Het was een teken. Een teken dat alle vreemde gedachten die door haar hoofd hadden gespookt sinds ze de uitnodiging voor de reünie had gekregen, achteraf gezien toch niet zo vreemd waren.

Vorige week had ze zichzelf nog plechtig beloofd dat ze niet als maagd zou sterven, zelfs al zou de rest van haar leven geen ander huwelijksaanzoek meer krijgen. Hoewel ze dat uit de grond van haar hart had gemeend, had ze toen nog geen flauw benul gehad hoe ze verandering in haar seksuele status moest brengen.

Nu... Nu was het lot echter tussenbeide gekomen. Er had zich een mogelijkheid aangediend, die ze met beide handen zou aangrijpen. Als Ethan samen met haar naar het bal wilde, moest hij ook iets voor haar doen. Haar hele lichaam spande zich onwillekeurig, toen ze het echt durfde te denken: ze zou Ethan vragen of hij de liefde met haar wilde bedrijven.

***

"Wát wil je dat ik doe?" Abrupt draaide Ethan zich om van het hek van Lindy"s veranda, vanaf waar hij haar uitbundig bloeiende bloementuin had bekeken.

Met haar handen zedig ineengeslagen stond ze in het midden van de veranda. Haar gezicht had de kleur van de rode rozen die langs een van de pilaren van de veranda omhoog slingerden, maar de blik in haar ogen was vastberaden, en haar woorden waren allesbehalve zedig.

Hij werd gek. Het was haast niet te geloven dat ze dat had gezegd... maar ze hád het toch écht gezegd. Op een belachelijk preuts toontje. Waaruit hij had geconcludeerd dat ze geen geintje maakte, noch over haar maagdelijkheid, noch over haar wens om daar een einde aan te maken. Ethans lichaam was onmiddellijk klaar om haar uitdaging aan te gaan, maar hij dwong zichzelf dat te negeren. "Waarom?"

Ze fronste haar wenkbrauwen. "Hoezo waarom? Hoeveel mannen zouden niet meteen op zo"n verzoek ingaan?"

Met grote passen beende hij op haar af. "Meer dan genoeg. Vertel op."

Haar onderlip kwam naar voren, en ze pruilde net zo schattig als eerder die dag. Zijn ademhaling versnelde, toen hij zich afvroeg hoe het zou zijn als hij zijn tong over die volle onderlip zou laten...

"Goed dan." Haastig liep Lindy achteruit toen hij de afstand tussen hen overbrugde, bescherming zoekend achter een klein glazen tafeltje. Nu was het haar beurt om haar blik af te wenden. "Ik ben niet echt een lustobject," zei ze nauwelijks hoorbaar.

"Dat is niet -"

"Dat is wel waar." Haar stem klonk scherp. "Op de middelbare school wist je niet eens dat ik bestond."