Schaamteloos verleid

20.

Buiten liet hij haar plaatsnemen in zijn kleine sportauto. In New York reed hij bijna nooit. Het was een genot geweest om naar Bell Gap te rijden in zijn eigen auto.

Op weg naar de club waar de reünie werd gehouden, spraken ze niet veel. Toen hij haar uit de auto hielp, keek ze glimlachend naar hem op. Hij móést gewoon een kusje op haar lippen drukken. "Ik kan bijna niet wachten tot je die jurk kunt uit trekken."

"Ik kan bijna niet wachten tot jíj me die jurk uit zult trekken," zei ze.

"Lindy, ik... Ik moet morgen vertrekken." Ineens was het van groot belang iets met haar te regelen. "Ik wil dat je met me meegaat."

De blik in haar ogen werd nietszeggend, en in haar hartvormige gezichtje bewoog geen enkel spiertje. "Naar New York?"

"Ja, om te beginnen." Om zijn zenuwen te verbergen, begon hij sneller te praten. "En als ik wat dingen heb geregeld, en je je hebt geïnstalleerd in mijn flat, kunnen we misschien een weekje naar Parijs gaan. Wat zeg je daarvan?"

Ze aarzelde.

Met ingehouden adem wachtte hij af. Toen... schudde ze haar hoofd. En viel zijn hart in duizenden scherven uiteen op de grond.

"Ethan," zei ze. "Zo'n meisje ben ik nou eenmaal niet. Ik zou me ongelukkig voelen in New York. Parijs zou leuk zijn, maar... zolang kan ik niet weg bij de bibliotheek. En de mensen zouden praten -"

"O, dat was ik vergeten." Hij was boos op haar en zichzelf. "Ik ben goed genoeg om mee te ..." Hij zei een grof woord, dat haar ineen deed krimpen. "...maar niet om mee gezien te worden. Wat doe je hier vanavond eigenlijk met mij?"

Er volgde een moment van totale stilte.

Eindelijk zei Lindy iets. Haar stem klonk zacht en smekend, en in haar ogen stonden tranen. "Niet doen, Ethan." Ze nam zijn gezicht in haar handen. "Laten we deze avond niet bederven. Voor ons allebei niet. Laten we gewoon een magische avond hebben. Later kunnen we erover praten, zoveel als je wilt."

Een paar tellen lang bleef hij onbeweeglijk staan, zijn hoofd in haar handen. Toen berustte hij in zijn lot. In ieder geval had hij het geprobeerd. Nu kon hij net zo goed genoegen nemen met de kruimeltjes die ze hem had toegeworpen en vertrekken zonder dat hij hen een nog vervelender gevoel zou bezorgen dan op dit moment. Langzaam draaide hij zijn gezicht in haar handpalm en drukte er een kus in. "Oké."

"Dank je," fluisterde ze. Even sloot ze haar ogen, ervan doordrongen dat ze had verwacht dat hij boos weg zou stormen. In plaats daarvan pakte hij haar hand en liep met haar naar de reünie.