Schaamteloos verleid

8.

Ethan pakte haar hand vast, wat voor een schokgolf van genot diep in haar buik zorgde. Zijn grote hand slokte de hare helemaal op. De huid ervan was ruw en verweerd, op en top mannelijk. "Ik vond het geen prettig idee dat je in het donker naar huis moest lopen."

Bij het horen van de bezitterige klank in zijn stem sloeg haar hart over. Toch moest ze lachen om zijn woorden. "Dat doe ik anders al jaren."

"Ja, maar nu ben ik hier, en hoeft dat niet meer."

"Hé, Ethan, je bent in het veilige Bell Gap, hoor. Hier zitten de mensen nog op hun veranda"s voor het huis."

"Sorry. Ik ben heel lang niet op plaatsen geweest waar mensen een oogje op elkaar houden, zoals hier."

"Nee?" Ze was nieuwsgierig waar hij wel was geweest, wat hij had gedaan. "Waar ben je eigenlijk heen gegaan? Niemand had enig idee."

Ethan vertraagde zijn pas. "Nadat ik hier weg ben gegaan, heb ik eerst achttien maanden in Brazilië gezeten. Op jacht naar diamanten."

"Heb je ze ook gevonden?"

Met een grijns keek hij op haar neer. "Een paar."

"Hoeveel is een paar?" Ze had het gevoel dat hij haar plaagde.

"Genoeg om mijn eigen mijn te kopen. En die heb ik vorig jaar met een leuke winst verkocht."

Abrupt bleef Lindy staan. "Je maakt een geintje! Dan ben je... Je bent..."

"Rijk." Nu klonk zijn stem echt geamuseerd. "Ja. Zelfs als ik ieder huis in Bell Gap zou kopen, zou ik nog geld over hebben."

Ze schraapte haar keel. "Je moet Bell Gap nu wel heel provinciaal vinden."

"Nee." Ineens werd de blik waarmee hij haar aankeek, ernstig. "Bell Gap lijkt te mooi om waar te zijn. In de diamantmijnen is het leven van een man niet veel waard. Er gebeuren veel ongelukken. Iedere dag zijn er wel vechtpartijen, waar vaak mensen bij omkomen."

Huiverend luisterde ze naar zijn vlakke stem.

"Vergeleken bij de mijnen, is New York City een eitje, maar daar is geen gemeenschapszin, geen behulpzaamheid. Je kunt daar op klaarlichte dag en plein public worden beroofd, en ik kan je verzekeren dat de meeste omstanders hun blik zullen afwenden en vervolgens gewoon doorlopen."

"Woon je tegenwoordig in New York?" Daar was zij alleen een keer met de band van hun highschool geweest, toen ze mee hadden gelopen in de Thanksgivingparade van het warenhuis Macy"s.

Hij knikte. "Al zeven jaar. Mijn bedrijf importeert diamanten."

Importeert diamanten? Hij verdiende zijn brood met het importeren van diamanten. O, nee, dacht ze. Niet om zijn brood te verdienen, want hij was rijk genoeg om nooit meer te hoeven werken, tenzij hij dat graag wilde. Haar leven leek werkelijk in niets op het zijne. In geen miljoen jaar zou ze het kunnen opnemen tegen de wereldse vrouwen die waarschijnlijk de hele dag om hem heen zweefden. Hoe vrolijk ze daarnet ook nog was geweest, van die gedachte werd ze op slag somber.

Alsof hij haar gedachten kon lezen, zei hij: "Ik heb jarenlang over jou gedroomd."

Behoedzaam herhaalde ze: "Over mij?"

Hij bracht hun ineengestrengelde handen naar zijn mond en drukte een kus op haar knokkels. "Over jou."

Eigenlijk wilde ze daar wel meer over weten, maar haar aangeboren terughoudendheid weerhield haar tong ervan in beweging te komen. Ach, hij had het ongetwijfeld niet zo vleiend bedoeld als het klonk.