Schaamteloos verleid

9.

Zoals te verwachten viel, duurde hun wandeling naar huis een eeuwigheid. Voortdurend werd Ethan herkend, zowel door vrienden als door vroegere vijanden. "Wild Man!" hoorde ze keer op keer als ze werden aangesproken door de herrieschoppers met wie hij vroeger veel had opgetrokken.

"Weet je nog dat je drie dagen boven op die telefoonpaal hebt gezeten om die weddenschap te winnen?"

"Die ouwe Truitt heeft je kop er bijna afgeslagen met die honkbalknuppel. Het is maar goed dat je snel wegdook."

"Echt, Chrissy Lestin ken je niet meer terug. Ze heeft maar liefst vijf kinderen, ongelooflijk, hè?"

Ze liepen weer verder. "Zoals je ziet, verandert hier niet veel," zei Lindy, toen de rijen huizen plaats maakten voor een lange, schaduwrijke straat waar enorme eikenbomen het licht van de straatlantaarns blokkeerden en voor diepe schaduwen zorgden. "Ook al hebben we tegenwoordig internet, het is nog steeds hetzelfde stadje, waar met kerst een levende kerststal op het plein staat."

"Dat bevalt me best." Hij draaide zich naar haar toe, en legde zijn handen om haar middel. "Lindy, ik weet dat jij denkt dat ik nog steeds dezelfde Wild Man ben van vroeger."

"Ethan," zei ze ademloos.

"Wat?" Hij begon weer te lopen, zodat zij achteruit moest lopen.

"Jij was altijd Ethan voor mij." Even later voelde ze de ruwe bast van een stevige eik in haar rug, waardoor ze wel stil moest blijven staan.

Omdat Ethan nog wat verder naar voren liep, duurde het niet lang voor zijn hele gewicht tegen haar aanduwde. Ze zat klem tussen de boom en de onverzettelijke kracht van zijn grote lichaam. Hij streek met zijn hand door haar haren, waardoor haar spelden alle kanten opvlogen, en haar keurige kapsel een grote warboel werd. Haar haren golfden naar beneden over haar schouders en armen.

"Hier heb ik de hele dag van gedroomd," gromde hij, zijn handen losjes op haar heupen leggend. "Ik herinnerde me de hele tijd hoe je dat geluidje achter in je keel maakte." Hij zweeg even, zodat ze zijn adem tegen haar wang kon voelen. "Dat geluidje wil ik nog een keer horen."

Toen bedekte zijn mond de hare, en kon ze niet langer nadenken. Het enige waartoe ze nog in staat was, was hem bij zijn gespierde schouders grijpen en genieten van de invasie van zijn tong in haar mond. Hij kuste haar net zo lang tot haar tenen krulden in haar zomersandaaltjes.

Zijn handen lagen nog steeds op haar heupen, en zijn mond verkende de hare tot ze zich rusteloos tegen hem aan bewoog. Bijna wanhopig verlangde ze ernaar zijn handen op haar pijnlijk kloppende borsten te voelen. Gisteravond had hij haar daar aangeraakt. Wilde hij dat nog steeds?

Moeizaam rukte ze haar mond los van de zijne. "Je mag me wel... aanraken."

Hoewel er een einde kwam aan zijn bewegingen, bleef hij staan waar hij stond. "Ik raak je ook aan," zei hij met een lage, schorre stem.

"Ik bedoel..." Haar vingers streelden zacht over de zijne. "...waar je me gisteravond ook aanraakte."

Nog altijd bewoog hij niet. "Waar was dat dan?" Teder nam hij haar hand in de zijne. "Je zult het me moeten aanwijzen."