Κεφάλαιο 6

9 2 0
                                    

Κοίταξα γύρω μου και όλα μαυρισαν. Ήταν χειρότερα από το πρωί. Πόσο άραγε με μισεί το σύμπαν; Πόσα αμαρτήματα έχω κάνει τη ζωή μου και τα πληρώνω ετσι; Πόσο μόνη είμαι σε όλο αυτο; Δεν άντεχα να το κρύβω άλλο,  το πρωί δεν είχα πει τίποτα στην Ντινα αλλά δεν μπορώ άλλο να είμαι μόνη μου σε αυτό. Όχι τώρα .

-Ντινα, πρέπει να σου πω κάτι.Παμε πιο κει.
Αφήνουμε τα δύο ποτήρια με το κοκτέιλ που είχαμε παραγγείλει, την πιάνω από το χέρι, και την πηγαίνω μέχρι την έξοδο του μαγαζιού. Εκεί την κοιτάζω στα μάτια με δάκρυα να κυλούν και της τα λέω όλα.

-Αυτό το ζευγάρι που ήρθε πριν λίγο πίσω μας και μετά έφυγε είναι ο Γιάννης και μάλλον αυτή θα είναι η κοπέλα του.
-Ποιος Γιαννης; Από την κατασκήνωση ;
- Ναι..Ναι αυτός και ήταν και το πρωί στα goodys γιαυτό σου είπα να φύγουμε άρον άρον.
- Και; Ακόμα δεν τον έχεις ξεπεράσει;
- Μιλάμε για τον Γιάννη. Το μεγάλο μου έρωτα που με παράτησε και με αγνόησε χωρίς να..χωρίς να τον νοιάζουν ολα όσα περάσαμε. Σαν να τα ξέχασε όλα. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να είναι τόσο αναίσθητος. Εγώ τον ερωτεύτηκα, νοιαστηκα για εκείνον και αυτός τι εκανε; Με άφησε να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο για...για να τον δω. Να τον αγκαλιάσω και να τον έχω δίπλα μου και όταν ήρθε η ώρα με αγνόησε. Μου φέρθηκε σαν άγνωστη και με πλήγωσε.

Η Ντινα γύρισε το βλέμμα της, γουρλωσε τα μάτια της και με σκουντισε έτσι ώστε να σταματήσω να  εξομολογουμε τον πόνο μου. Γύρισα πίσω μου. Ο Γιάννης.

LostDonde viven las historias. Descúbrelo ahora