MUCİZE...

ZAMANSIZ BULUŞMA

    Okul dönüşü Emre beni eve bırakmıştı aslında gerçekleri söylemek gerekirse emre cok yakışıklı birisiydi ama  aklimda  bi şüphe  vardı. Ya beni kandiriyorsa,ya benimle oynuyorsa off off aklım darmadumandi kafamı dağıtmak için en iyi zaten 2 tane arkadim var onlarında beni sevdiğini düşünmüyorum. Neyse ilk önce Melek arkadaşımı aradim ve bilim bakalım noldu beni ekti. Ardından Gizem i aradim ve o da gelmek istemediğini söyledi. Benim kimseye ihtiyacım yok dedim ve kafeye gittim. 1 kahve  sipariş verdim  ve annemi düşündum acaba dünya da benim gibi olan insanlar varmidir? Belkide sadece  annesini benim annem var yetim değilim demek için seviyorudur. Ya da benim gibi hiç annesini görmemiş ama kahrindan anesine olan hasretten mahvolanlarda vardır. Bide en kötü ihtimal annelerinin onu terk etmesiyle başlar bütün hikaye....
     Benim annem de beni terk etti ama onu Allah aldı. Demekki hayırlısı buymuş. Ama annemi deli gibi özlüyorum. Babam....... kelimeler yetersiz kaliyo yanında beni istemeyen bi babayı bende istemem ama o benim ilk prensimdi. Açıkçası babamı da özlüyorum. Bugüne kadar bana Aysel Teyzem baktı. Annemin ablası. Yine aklım birsürü oyunlar oynarken gözüm tam masaya takıldı annesi ve kızı yemek yiyordu. Içim acıdı. Çünkü annem bana hiç yemek yedirmemis. Daha fazla üzülmemek için direk hesabı ödemeye gittim ve kendimi sahil yollarına attim...