Kalbimdeki Mühür

"Finale doğru"

    Aşkı nefret mi öldürür; yoksa nefret aşkımı doğurur...

     
  ...Aras yatağında uyuyan pamuğun yanına gitti sadece 5 saatte nerdeyse mahvolmustu yüzünde renkten eser kalmamıştı bir çubuktan daha zayıf bir hale gelmişti Aras kafayı yiyecekti çünkü bunun nedenini o bile bilmiyordu eğer böyle giderse iki gün bile dayanamazdı bütün gün pamugun yatağının yanında oturdu ve ona birşey olmasın diye bekledi akşam saat  sekiz gibi pamuk hafif gözlerini açtı Aras birden heyacanlandı hemen elinden tuttu ve gülümseyerek

_Pamuk iyimisin

Pamuk değil konuşmak gözünü bile zor açıyordu sadece iki kelime zor etmişti

_Galiba yok oluyorum Aras

Aras pamuğun zor çıkan sesinden çıkan bu kelimeyle yıkılmıştı eliften sonra sadece pamuk için bu dünyaya tutulmuştu şimdi yüzyıllarca uğraştığı halde onu sebebini bilmediği bir nedenden kaybetmek düşüncesi onuda yok ediyordu pamuğun elini daha sıkı bir şekilde tuttu ve belli etmesede sesi titriyordu

_Asla böyle birşey olmayacak böyle gitmene izin vermeyeceğim seni bu hale getiren şeyi bulacağım pamuk birşey söyle bana niye bu hale geldin tek bir şey ondan sonra bırak senin için dünyanın altını üstüne getireyim

Aras niye böyle olduğunu pamuğun bildiğini biliyordu sanki buna hazırmış gibi bir hali vardı ne kadar ısrar etse de fayda etmedi pamuk yavaşça tekrar gözlerini kapattı Aras bütün gece pamugun elini tutarak durdu en sonunda öyle yatarken hafifçe kalbini dinlemek için kulağını göğsüne dayadı ve atmayan bir kalbin olduğunu fark etmişti pamuğun kalbi durmuştu Aras şimdi anlamıştı kendini hemen geri çekti elleri titriyordu herşey artık daha belliydi pamuğun kalbi yusuftaydı ,ve Yusuf pamuğa duyduğu nefret kalbini yok etmişti artık kalbi atmıyordu,Aras öfkelenmisti bir sinirle olduğu yerden kalktı tam gidecekken pamuk arkadan kolundan tuttu bunu hisseden Aras hemen pamuğa döndü pamuk derin bir nefes aldı ve

_Gitme Aras ,artık biliyorsun nedenini ama yinede gitme o kalp içinde Yusuf olmayınca benim için bir anlamı yok artık biliyoruz onun beni yok edecek kadar kuvvetli bir nefreti var o artık beni kurtaramaz...

Aras ne olursa olsun böyle bekleyemezdi yatağın kenarına doğru oturdu ve pamuğun gözlerine bakıp

_Yanılıyorsun bak bir konuda eminim Yusuf seni seviyor,evet şuan öfkesi sevgisini yenmiş olabilir ama asla o sevgiyi yok etmeyecektir sana gelecek ben sizi gördüm siz imkansızı bile bile aşkın en zorunu yaşadınız sen ona birşey yapmadın suçlu arıyorsa o benim bunun bedelini sen odememelisin şimdi gidiyorum ama hemen Yusuf'u alıp geri geleceğim

Aras ayağı kalkmıştı pamuk istemeyen bakışlarıyla kafasını salladı ama Aras durmadı koşarak Yusuf'un yanına gitti saat  gecenin 2 ,siydi.Aras Yusuf'un kapısına vardığında hiç düşünmeden var gücüyle kapıya vurdu kapı başlarda kapı açılmadı Aras ısrarla vurmaya devam etti en sonunda kapı açılmıştı Yusuf öfkeli gözlerle Arasa baktı ve onu karşısında görmesiyle yumruğu yüzüne geçirmesi bir oldu Aras yüzüne atılan yumrukla sarsılmıştı ardından tekrar bir yumruk daha geldi Aras Yusuf'a karşılık vermemişti Yusuf Arası kolundan içeri çekti ve salona doğru itti öfkesi büyüktü ve bunu Aras görüyordu o bütün öfkesini Arastan çıkarmaya çalıştı belkide hayatında kimseye vurmadigi kadar çok vurmuştu Aras'ın yüzü kanlar içindeydi Yusuf öfkesini alana kadar tepki göstermemişti sonunda Yusuf yumruğunu havaya kaldırdı yerde yatan Aras patlayan ağzıyla tek kelime etti

_Pamuk zor durumda

Yusuf pamuğun ismini duymasıyla eli havada kalmıştı Aras'ın üstünden indi ve bitkin bir şekilde kenara oturdu Aras olduğu yerden doğrulmak istedi ama canı yanıyordu sağ eliyle dudağındaki kanı sildi ve Yusuf'a dönüp