Yanına gelemesem de, durağında bekliyorum sevgilim.
Yanıma gelmen için bir dilek tuttum, bulutları ikiye böldü.
Bu kadar imkansız mı artık seninle tekrar biz olabilmemiz.
Hep bu saatlerde pencereden dışarıya bakıyorum sevgilim olur da bir gün dileklerim gerçek olur da gelirsin diye.
Gelmeyeceğini bile bile beklemeye devam ediyorum sevgilim, zaten beklemek böyle bir şey değil midir?
Fotoğraflarımıza bakıyorum sevgilim.
Gülüşün, gözümü her kapattığımda zihnimde canlanıyor.
Karanlık çöktüğünde insan yalnız kalır derler.
Oysa karanlık çöktüğünde insan yalnız kalmaz, etrafında dolaşan anılar, karakterler ve siluetleri neden yok sayıyoruz, korktuğumuz için mi yoksa yüzleşme cesaretimiz olmadığı için mi? herkesin farklı cevabı olur lakin sonuç yine yalnızlıktır..
Ben seninle yalnız değildim sevgilim.
Ya sen gel yada en kısa sürede ben senin yanına geleceğim.
Sen benim ellerimi bıraktın ama ben senin ellerini bırakmayacağım sevgilim.
