Çocukluk ile başlar derslerimiz ve hayatta karşımıza cıkan her birşey bize birden geldiğimizi öğretir. Canımız yanar, büyürüz, nefessiz kalırız ölürüz. Her yaşanmış acıyı bitmes sanır umutsuzluğa düşeriz.
Büyürüz bilmeden, habersiz yaşayarak büyütürüz kendimizi ve bir gün kapımız calar, biri dokunur ve uyan der, uyan ve gör kendini... Çocuk o zaman anlar kapısının arkasına astığı yüklerden dolayı menteşelerin gevşediyini ve kapının kapanmadığını.
Dokunmak gerek ya günü ve yarını tüm yüklerden arınmak ve temizlenmek gerek diye düşünmeye başlar bu sefer, temizlenmek kendinden emin olmak ve kendine varmak ile ilgili olur ve uyanır o çağlar boyu süren uykusundan ve silkelenir tüm düşlerinden arınarak.
Vakit gelmişdir, doğum başlamışdır tekrar ve sancılar artik sadece gülümsetir, çünkü bilir her gelenin gelme nedenini ve görür ne yapması gerektiğini . Vakit tamam, ateşi yakanların bir araya gelme zamanı gelmiştir ve çocuk büyümektedir...
Merhaba. umarım beyenirsiniz arkadaşlar. oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum. :*
