bendeyse korkular,
ılk defa gecenın en sessizinden korktum,
belkı ılk defa üşüdüm,
ilk defa yagmura lanet okudum.
oysakı ne kadar severdım,
geceyı; yıldızları kucagında saklayan,
belkı de gunesın ısıgından koruyan,
karanlıgında yıldızımı parlatan...
belkı de hıc tutamadıgım yemınlerdı bu gece yagmur,
ondan sancılı dustuler tenıme,
ondan belkı acısı aklıma geldı ''ellerine yagmurum'' dediğimde.
sımdı pişmanım guneşe cektığım perdeye...
ama bu gece cok farklı olacak;
anılardan arınmış en azından,
ve belki yenı umutlar pişmanlıklardan doğan,
sıfırdan paklanmış kundakta bır hayat...
kırmadan kımseyı,
''belkı''lerımı cok kullanmadan belki,
aslında guclu olmaya calısmak hanı,
sessizde karanlığa, karanlıkta yıldıza mani...
