Benden Bana

dünya bir çıkmaz sokak ve ben bu sokaktayım

Olur arada öyle şeyler ...
sen kırılmışken paramparça olmuşken kimse farkında olmaz.
Her şey yolunda ilerlerken bir sen sendelersin bu yolda, bakarsın konuşacak kimse yok kendi kendine konuşmaya başlarsın. Niye bir biz sendeliyoruz bu yolda? neden her şey yolunda? dersin. Karşında kocaman uçsuz bucaksız bir sessizlik verir cevabını.
Bu dünya da ki en kötü histir çaresizlik. En kara duygu en beteri. İnsana kendi için kendi elleriyle tavana ip astıracak kadar güçlü yada yüksek bir binanın tepesine kendi ayaklarıyla çıkartacak kadar ağır bir his.
"Bütün bunlar geçecek" sözlerinin anlamını yitirdiği güzel olan her şeyin yalan göründüğü, iyi davranan herkesin içindeki kötülüğü görmeye başladığında, bu yola doğru ilerliyorsun işte, çünkü seni mutlu edecek hiç bir şey bulamıyorsun artık. Neden diye başlayan sorularının hepsi cevapsız kaldıkça ve sen beklentilerini bir kenara kaldırmadıkça,daha çok batacaksın bu yolda. Ve ben de sende o ipi kendimiz için ellerimizle tavana asacak duruma geleceğiz.
Ne çok yalan dolan var ...
Ne tiksinç bir manzara ...
Dünya zombilerin istilasına uğrasa zombiler insanlardan kaçacak yer arayacak.
Beyninin yerinde bir hiç olanlardan mı?
Kalbinin yerinde bir hiç olanlardan mı ? bahsetsem. Düşünsenize biz nasıl bir dünyadayız. Sadece ortak çıkarlar için bir arada yaşıyoruz. Her şey çıkar ilişkisi üzerine kurulu.
Ne kötü bir manzara öyle değil mi ? bunları düşündükçe "insansız hava sahası" ne mükemmel bir fikir diye düşünüyorum.

Sonra ne geliyor aklıma? bende onlardan biriyim. Evet bende onlardan biriyim. Ne kadar kötü bir his bu. Hiç bir şey acıtamazdı bu kadar beni ve hiç bir hakaret bu kadar ağır gelmezdi ... insanlık vasfı bulunmayan kendini insan diye niteleyen ilginç bir tür türedi ve onlar istila etti değerlerimizi,duygularımızı,hayatımızı,kültürümüzü,bizi !!!

Ne kadar soğutmuşlar bizi hayret ediyorum.
Oysa hayaller bambaşkaydı .
Ne demişlerdi bize masallarda "iyiler hep kazanır"
Peki bu kural dünya için geçerli değil miydi?
ne olacak onca inanç
Biz diyorum daha ne kadar boşa kürek sallayacağız
Bu düzen neden bizi yüksek binaların çatısına çıkarmak için yavaş yavaş merdivenlerden çıkartıyor gibi geliyor bana !!!

Meydan okuyorum bunca pisliğe. Hiç bir şey yapamasam da, o merdivenlerden çıkmayı da, o ipe sarılmaya da düşünmüyorum. Bunca pislik içinde tek kalan olsam bile, yalnızlıktan ölsem bile pes etmeyeceğim.
zombilerin istila edebilecekleri tek kişi de olsam. İnsanların istilasından kurtulan tek insan olmanın gururuyla ölürüm.
Ne izim kalır, ne kimsenin benden haberi olur . Zaten umurumda da değil kimin sesimi duyduğu, yada ne kadar ses getireceğim. ben kendimle alakalıyım. bu düzensiz beni nasıl düzeltirimdeyim henüz,kendimle de sizinle de savaşım bitmiş değil.