Σκέψεις...

Το μέτρημα

Σήμερα ακούγοντας Το μέτρημα της Νατάσας Μποφίλιου είπα να μετρήσω τους ανθρώπους της ζωής μου... Τους έβαλα λοιπόν κάτω έναν έναν και τους μέτρησα. Όμως εχω πολλες αμφίβολιες...Αυτοί που με πρόδωσαν όμως εγώ τους δόθηκα ολοκληρωτικά μετράνε; Οι άλλοι που που απο γνωστοί έγιναν άγνωστοι; Αυτοί που έφυγαν τόσο ξαφνικά όσο ήρθαν; Μετράνε όλοι αυτοί; Είναι πολλοί γαμώτο! Είναι πάρα πολλοί και αυτό πονάει. Και ξέρετε τι πονάει περισσότερο; Η σκέψη οτι τους έχασα επειδή δεν τους είχα ποτέ. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι πραγματικοί άνθρωποι της ζωής μου, αυτοι που πραγματικά με σημάδεψαν και η ψυχη μου πάντα θα τους κουβαλάει κι ας μην είναι πια κοντά μου είναι ελάχιστοι...Μέσα μας όλοι ξέρουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι της ζωής μας. Απλά δεν θέλουμε να το παραδέχτουμε. Γιατί αν το κάνουμε θα πρέπει να παραδέχτουμε ότι πέσαμε και έξω όχι μια όχι δύο αλλά πολλές φορές . Και αυτοί που κάποτε τους κοσμούσαν οι ταμπέλες: " ο καλύτερος μου φίλος " , " ο έρωτας της ζωής μου ", " η αδυναμία μου " έχουν γίνει ξεθοριασμένες σελίδες ενός παρελθόντος που ποτέ δεν θα ξαναγίνει πραγματικότητα . Και περνάνε οι μέρες , οι μήνες,τα χρόνια και σιγά σιγα νιώθεις ενα κενό στην καρδιά σου. Μια μικρή τριπούλα για αλλους αυτούς που κάποτε μέτραγες απο τους πρώτους και τωρα δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε σε αυτούς που έχεις αμφιβολία...Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε: όλα για κάποιο λόγο έγιναν. Αν άξιζαν θα έμεναν, αν σε είχαν ανάγκη θα προσπαθούσαν, αν σ αγαπούσαν τωρα θα ήταν δίπλα σου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και για δες, τώρα οι άνθρωποι της ζωής σου είναι ελάχιστοι. Όμως είναι πραγματικοί!