Σκέψεις...

Ο γυρισμος.

Τα φωτα της εθνικής αντανακλουν στα τζαμια του αυτοκινήτου σου... Ξέρεις πως ολα έχουν τελιωσει και τώρα είσαι στο δρομο του γυρησμου. Κι οσο κι αν το ήθελες αυτο, τώρα το στομάχι σου είναι κομπος, τα ποδια σου έχουν μουδιασει και το μονο συναίσθημα είναι η μελαγχολία.  Για κατι που δεν θα ξαναζησεις και για τους ανθρώπους που ( μαλλον ) δεν θα ξαναδείς.  Ακομη και οι απουσια αυτων που δεν τους ειχες σε εκτιμηση , χτυπαει σαν βελόνα την καρδιά.  Γιατί αυτο που κορόιδευες , απο την μια μερα στην αλλη σε αλλαξε. Κι οχι μόνο αυτο. Σε έκανε καλύτερο άνθρωπο, σε πηγε ενα βήμα μπροστά.  Ξαφνικά δάκρυα κυλουν στο πρόσωπο σου . Ξέρεις ότι το τι ήσουν και το τι είσαι μοιάζουν τοσο διαφορετικά που αρχιζεις να μην αναγνωριζεις ουτε τις ιδιες σου τις σκέψεις. Και τα δάκρυα απο λύπης γίνονται χαρας. Γιατι μολις καταλαβες πως είναι να ζεις , βγηκες απο το καβουκι σου και πηρες μια βαθιά ανάσα απο τον καθαρο αέρα.  Τα δεσμα σου εσπασαν και κανεις δεν μπορεί να σε ξαναδεσει. Ούτε εσυ ο ίδιος.  Ρίχνεις ένα δακρυσμενο χαμόγελο . Ο δρόμος δεν έχει πια φώτα.  Το νέο ταξίδι ξεκινά τώρα!