The Dark Side.

Όπως τότε.

Οι πρώτες μέρες πέρασαν αλήθεια σαν νερό.Ημουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο. Κάθε απόγευμα μαζί. Βασικά όλη η παρέα μαζί. Στην πλατεία.Η πλατεια.Η πλατεια δεν ειναι τιποτα το ξεχωριστο,το ιδιαιτερο. Μερικα πευκα,δυο τρια παγκάκια και μια ξυλινη κουνια. Βεβαια για μαε ηταν το καλυτερο στεκι του κοσμου.Είχαμε πάρει και βαθμούς.Γενικοτερα όλοι είχαμε πάει όπως ακριβώς το περιμέναμε, με μια μικρή εξαίρεση τον Freddie ο οποίος ψιλοεντυπωσιάστηκε από την ξαφνική του άνοδο. Όλα πήγαιναν καλά, όχι απλά καλά, υπέροχα. Αλλά πάντα κάτι στραβώνει, έτσι δεν γίνεται άλλωστε;
-Ashley,η σειρά σου ,φώναξε η Sammy
-Λοιπόν, Marry τον Marcus μου,είπα και τον φιλησα στο μάγουλο.Date τον Christian,γύρισα και κοίταξα την Jane "Με την άδεια σου πάντα "της ψιθύρισα και γέλασε Και Kiss τον Adam ,είπα κλείνοντας και λαμβάνοντας ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα από την Sammy
-Εγώ τίποτα?είπε με κουταβισιο βλέμμα ο Fred
-Δεν είχε Kill,τι να κάνουμε?
-Κακίστρω, φώναξε και τον αγκάλιασα για να συγχωρέσει την κακία μου.Μεσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχα να αντιμετωπίσω δύο θυμωμένα βλέμματα,της Alice και του Marcus.
-Guys ηρεμήστε ,κολλητή μου είναι, είπε βιαστικά ο Freddie  που κατάλαβε πόσο άβολα ένιωσα και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
Τέτοιες καταστάσεις συνέβαιναν καθημερινά αφού η Alice και ο Marcus δεν έλεγαν να καταλάβουν ότι ο Freddie είναι κολλητός μου απο την πρωτη δημοτικου και το ότι ειμαστε και οι δύο σε σχέση δεν πρόκειται να με κάνει να κόψω μαζί του. Η Alice βέβαια δεν μου έδειχνε και το καλύτερο πρόσωπο της.Ειχε σταματήσει να μου μιλάει. Όχι τελείως. Αλλά και παλι είχε απομακρυνθεί. Αντίθετα είχε αρχίσει πολύ παρέα με την Jane.Ποτε άλλοτε δεν τις θυμάμαι να κάνουν τόση παρέα. Από την άλλη πλευρά o Marcus βρισκόταν σε μια τόσο περίεργη κατάσταση όταν με έβλεπε να μιλάω με τον Freddie. Ένιωθα ότι χανόταν στον κόσμο του. Στο δικό του κόσμο.

Marcus' POV

Παλι μιλάνε.Για άλλη μια φορά. Και εγώ δεν πρέπει να ζηλεύω λέει γιατί είναι μόνο φίλοι και είναι ο κολλητός της και δεν μπορεί να κόψει μαζί του. Γιατί ζηλεύω αφού το κοριτσάκι μου θέλει μόνο εμένα μου το έχει πει. Μονο εμενα θελει.Ετσι δεν ειναι?Μάλλον και εκεινη έτσι νιώθει όταν μιλάω με την Victoria.Ποια είναι η Victoria?Η δίδυμη "αδερφη" μου. Με την Victoria κάναμε παρέα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γιατί οι μητέρες μας ήταν φίλες. Παντοτε ήξερε τα πάντα για μένα και ακόμη έτσι είναι.Θυμαμαι μικρός που με ρωτούσαν εάν όταν μεγαλώσω θα θέλω να παντρευτώ την Tori και τους έλεγα πως δεν γίνεται γιατί είναι αδερφή μου. Τα τελευταία χρόνια ,όμως, έχει βγει λιγάκι από τον "καλό δρομο". Γενικά οι παρέες της δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά. Όμως ευτυχώς για μένα οι γονείς μου δεν μου έχουν πει να κόψω μαζί της και έτσι έχω την δυνατότητα να υπάρχει εκεί έξω κάποιος που να εμπιστεύομαι παραπάνω από όλους. Λογικό είναι να μην ταιριάζει και καθόλου στην δικιά μας παρέα και ιδιαίτερα με την Ashley. Βέβαια η όλη κατάσταση πότε δεν
χαροποιουσε την Ashley. Θυμάμαι πως όταν στα πάρτι μου ερχοταν η Tori ,εκείνη καθόταν απομονωμένη με την Phoebe και τα έλεγαν οι δύο τους.Αληθεια η Ashley ηταν και η μονη που ασχολιόταν με την Phoebe. Αυτος είναι και ο λόγος που η μικρή μου αδερφή της έχει τόση αδυναμία. Όπα όπα τι γέλια είναι αυτά. Το γέλιο της. Θα το αναγνώριζα από χιλιόμετρα. Τόσο ξεχωριστό. Τόσο ιδιαίτερο. Μα της το προκαλεί εκείνος. Το μισώ αυτό. Έχω τόσο καιρό να την κάνω να γελάσει.Και τώρα την βλέπω. Τόσο όμορφη. Τόσο αληθινή. Μα σαν να μην μας θέλει η μοίρα μαζί. Τώρα χαμογελάει ντροπαλά και μπλέκει τα χέρια της. Αυτό σημαίνει ότι κολακευτηκε. Τι στο καλό της λεει?Θα πάω να ακούσω.
-Λοιπόν, τον αγαπάς σωστά?
-Ναι Fred,τον αγαπάω και βέβαια αγαπάω τον Marcus
-Παραπάνω από κάθε άντρα στη ζωή σου?
-Ναι παραπάνω από κάθε άντρα στη ζωή μου.
Παραπάνω από κάθε άντρα στη ζωή της.ΓΙΕΣΣΣ.
-Όπα όπα όπα Freddie. Δεν πιστεύω να ..,είπε και το άφησε ατελείωτο
-Το προαίσθημα, της ψιθύρισε
-Όπως τότε,είπε εκείνη λυπημενα
-Όπως τότε, επανέλαβε εκεινος
Καλύτερα να φύγω πριν με δει κάποιος εδώ. Ουφ, τι τρέξιμο ήταν αυτό. Θα κάτσω εδώ που καθόμουν και πριν και ώρα για σκέψη. Τι σημαίνει ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ?
Πότε τότε?Τι έγινε τότε? Και γιατί το ξέρουν μόνο αυτοί οι δύο και όχι και εμείς? Είναι τόσο εκνευριστικό που γνωρίζονται από το δημοτικό ενώ εμείς από το γυμνάσιο.Πολλες φορές μιλάνε για γεγονότα που δεν έχω ιδέα και νιώθω τόσο άκυρος.  Λογικά και εκείνη έτσι νιώθει όταν λέμε ιστορίες για τις δασκάλες μας από το δημοτικό με τον Adam και την Jane.Τι ανέμελα χρόνια.
-Πάμε Marcus?Νυκτωσε,άκουσα την φωνούλα της να μου λέει ενώ μου χαιδευε τα μαλλιά
-Μα δεν σε είδα και καθόλου .Όλο με τον Fred ήσουν,της αντιγύρισα εκφράζοντας το παράπονο μου.
Το πρόσωπο της συσπάστηκε και ψιθύρισε ένα "Όχι παλι".Ίσως να νομίζει ότι είμαι ένας κτητικός ζηλιάρης κόπανος αυτή την στιγμή.
-Δεν πιστεύω τίποτα τέτοιο για σένα, απάντησε στην σκέψη μου και χαμογέλασε αμυδρα.Αλλα κατάλαβε με,ο Freddie είναι ο πιο πραγματικός φίλος που είχα ποτέ,έλεγε και πίστευε πολύ την κάθε της κουβέντα.
-Καλά,έλα πάμε, Νυκτωσε στα αλήθεια,είπα και της έπιασα το χέρι. Προχωράγαμε ήσυχα, δίπλα δίπλα, χέρι χέρι. Ένιωθα τον παλμό της,τόσο σταθερός και δυνατός. Ο καθένας μας βυθισμένος στις σκέψεις του.Τοσο κοντά μα τόσο μακριά.