Nori

Hoofdstuk 42

A/n

Yo mensjes!

Nooit gedacht dat ik ooit nog een hoofdstuk zou schrijven voor Nori, yet here we are...

Zijn jullie allemaal er nog? Waarschijnlijk niet. Ik heb al twee jaar niks op Wattpad gezet. Oeps. 

Ik zou willen dat ik een goede reden had voor mijn afwezigheid. Maar mijn redenen zijn als volgt.

1. Ik was een beetje klaar met Wattpad.

2. Ik had geen inspiratie meer (voor Nori, voor HLVES, en mijn manuscript)

Voor wie wil weten hoe het met mijn manuscript voor Riv gaat, ik moet je teleurstellen. Ik heb al zo'n lange tijd niet meer aan Riv gezeten! Zoals ik al zei, geen inspiratie. Maar geen tijd en geen zin zijn ook een factor geweest. Het kleine beetje inspiratie dat ik heb is voor een ander verhaal dat ik schrijf (niet op Wattpad, lekker veilig in Word). Het heet Amfimorfi en het gaat over een wereld waarin sommige mensen in dieren kunnen veranderen. Het plot is iets complexer dan dat, maar hier komt de premise wel op neer. Misschien kan ik het op Wattpad gooien als er nog potentiële lezers zijn. Maar aangezien ik twee jaar pleite ben geweest, verwacht ik niet dat de hardcore fans die ik in de brugklas had er nog zijn. 

Dus ja. Hoe gaat het met mij? Ik ben inmiddels achttien en ben geslaagd voor het VWO! Joehoee! Cum laude, bitches! Het leuke aan geslaagd zijn is dat ik lekker lang vakantie heb voordat ik met de opleiding Bestuurskunde ga beginnen in september, dus ik heb zeeën van tijd om aan Amfimorfi te zitten. Maar toevallig zat ik vanochtend even op Wattpad om wat op te zoeken, en ik dacht: lol, laat ik eens een hoofdstukje aan Nori schrijven. Als ik nog enig idee heb waar het over gaat. 

Het was het minste wat ik kon doen na op zo'n cliffhanger geëindigd te zijn. Dus bij deze een nogal nostalgisch hoofdstukje. Ik kan niet beloven dat ik dit verhaal af schrijf, hangt ervan af of er nog lezers zijn. Dus ja, laat je horen, zou ik zeggen. 

En geniet vooral even van dit hoofdstukje!

Xxx Anniek

--------------------------------

'Mam? Gaat het?' 

Voorzichtig zwommen Nathan en Gracie naar de deuropening van de kamer van hun moeder. De kamer was namelijk een grote puinhoop: opengetrokken kastdeuren, kleren die door het water zweefden, en in het midden zat Riv met haar handen in haar haar. Ze ademde onregelmatig en was duidelijk overstuur. Zodra ze doorhad dat haar kroos in de buurt was, probeerde ze zichzelf te herstellen. 

'J-ja, tuurlijk.' Ze fabriceerde een kunstmatig glimlachje, maar het leek Gracie en Nathan niet te overtuigen. 

'Het heeft met Nori te maken, hè?' Gracie zwom op haar moeder af en legde haar armen om haar schouders. 'Die komt echt wel terug hoor. Die heeft gewoon een puberale bui,' zei ze. 

'Dankje, Gracie. Maar ik ben bang dat het wat ingewikkelder is,' zei Riv met een zucht. 

'Leg het dan uit,' opperde Nathan. 'We zijn geen gups meer. Wat uitleg zou fijn zijn.'

'Nathan, echt, het is een lang verhaal,' zei Riv moeizaam. Maar ze wist diep vanbinnen dat ze haar kinderen een uitleg verschuldigd was. Zeker nu haar strenge blijf-uit-de-buurt-van-landmensen-beleid nu een averechts effect had. 

'Goed dan,' zuchtte Riv, wetende dat ze het niet voor altijd verborgen wist te houden. Ze gebaarde dat Nathan en Gracie op het bed konden komen zitten. 'Ik was twaalf jaar oud...'

------

'We waren twaalf jaar oud,' begon Thijs tientallen kilometers verderop met de beruchte ketting in zijn hand. Nori en Vico zaten tegenover hem en luisterden aandachtig.