Nori

Hoofdstuk 11

A/n

Heeey allemaal,

Een kort hoofdstukje vandaag :) ik promoot hierbij ff het nieuwe verhaal van @FromJuliaahWithLove : Allison. ~Een Genre-Hulp-Boek. In dit verhaal schrijven enkele wattpadders een kort verhaal in hun eigen genre over een meisje genaamd Allison, en geven tips over wat het genre inhoudt en hoe je het beste in een bepaalde stijl kan schrijven. Mijn verhaal staat al online, dus hopelijk nemen jullie een kijkje!

Verder moet ik even meedelen dat ik het de komende weken een beetje druk krijg. Hoewel school nu redelijk rustig lijkt, moet ik op mijn hoede blijven voor een mogelijk toetsbombardement. Ook moet ik alvast wat voorbereidingen treffen voor de feestdagen (surprises maken zichzelf niet). Ook moet ik mezelf even mentaal herstellen van het feit dat Lauren niet in de nieuwe K3 zit (just kidding, de nieuwe drie gaan het vast top doen).

XX Anniek

-----------------

Nori werd versuft wakker van wat geroezemoes op de gang. Ze had het idee dat ze drie eeuwen had geslapen. Voorzichtig opende ze haar ogen, waar meteen felle zonnestralen in schenen. Toen merkte ze op dat ze niet in haar eigen bed lag, laat staan in haar eigen kamer. De muren, de vloer, het dekbed en zelfs de stoelen die in een cirkel om het bed heen stonden, waren allemaal hagelwit. Ze besefte zich dat ze zich in het ziekenhuis bevond, maar ze kon zich niet herinneren waarom. Ze voelde zich als een vis in het water en had geen flauw idee waarom ze in een ziekenhuisbed lag. Was het misschien een droom? Ze wist het niet. Drie artsen, gevolgd door wat anderen, kwamen binnen. Toen herkende ze haar zusje Gracie, haar moeder Riv en haar vader Thiago. ,,Ze is eindelijk wakker," zei Thiago opgelucht. Nori fronste. ,,Hoezo? Wat is d'r gebeurd?" Ze probeerde zich uit te rekken, maar haar polsen zaten vast aan slangetjes. ,,Dat wil je niet weten." Nathan kwam binnen zwemmen. ,,Je hebt de afgelopen dagen behoorlijk last gehad van een een ernstige vorm van Nigeriaanse Pinguïngriep," vertelde de dokter. Toen herinnerde ze zich alles weer; de catalogus, haar spijbelplan en het drankje dat haar er ziek uit zo laten zien. Nori zuchtte. ,,Waarom kan ik me bijna niks herinneren van deze week?" vroeg ze. De artsen keken elkaar aan. ,,Je geheugen en denkvermogen was tijdelijk verdwenen toen je in een Pinguïncoma belandde," zegt de ene arts dan. ,,Erg opmerkelijk. Deze vormen van Pinguïngriep komen enkel voor rond de Nigeriaanse kust. Ben je daar toevallig onlangs in de buurt geweest?" vroeg hij. Nori beet op haar lip. ,,Eh.. Niet dat ik weet," antwoordde ze nerveus. De dokter begon iets op te schrijven. ,,Diagnose: Onbekend," las hij voor. ,,Desondanks hebben de antibiotica geholpen om je van de ziekte af te helpen. Deze moet je de komende week twee keer per dag slikken en vermijdt rauwe vis in de maaltijden." Nori zuchtte. Vis was haar lievelingseten en ze had er juist nu zo'n trek in.

Weer thuis dook Nori direct haar bed in. Ze voelde zich moe, en vroeg zich af wat ze de afgelopen dagen had uitgespookt. Riv had al gezegd dat ze twee hele dagen bezig waren geweest om haar te vangen. Nori wilde net de catalogus weer pakken toen Riv met een dienblad aan kwam zwemmen. ,,Thee en medicijnen," zei ze toen ze het dienblad op Nori's schoot neerzette. Nori bedankte haar vlug en snoof de heerlijke geur van Atlantische kamillethee in zich op. Plotseling herinnerde ze zich weer iets. ,,Mam, mevrouw Lorelei vroeg of jij en pap op een gesprek willen komen om over ons 'speciale bloed' te praten. Ze zei dat die nieuwe test weinig effect op ons zou hebben, maar waarom dan?" Nori keek haar moeder vragend aan. Kennelijk had de vraag een gevoelige snaar geraakt bij Riv, want haar ogen werden groot en ze begon van onderwerp te veranderen. ,,Oh, jullie bloedgroep komt gewoon niet vaak voor. Dat is alles. Voel je je al fit genoeg om morgen weer naar school te gaan?" Nori knipperde geërgerd, ze had een veel spannender antwoord verwacht. Haar wilde fantasieën waren al helemaal uitgegroeid tot het idee dat zij en Nathan misschien afstamden van ontzettend magische wezens, en dat ze een verloren prinses was van een onderaards rijk. Maar helaas, dat soort dingen kwamen alleen voor in films en boeken. Toen Riv de kamer verliet, pakte Nori haar telefoon van haar nachtkastje en opende Vinstagram. Ze had niet erg veel gemist, want op een paar shellfies na was er niks gepost. Ineens kreeg ze een berichtje binnen van Nessie.

Nessie: Hee kom je morgen weer naar school?

Nori begon te typen.

Nori: Waarschijnlijk wel, ik voel me al een stuk beter.

Ze kreeg al snel een bericht terug.

Nessie: Was je echt ziek vandaag?

Nori: Ja, hoezo?

Nori had het bericht nog geen twee seconden geleden verstuurd, of ze kreeg al een nieuw bericht.

Nessie: Vast. Ik dacht dat je niet meer ging spijbelen.

Nori: Ik was echt ziek, ik zweer het je.

Nessie: Ok.

Toen Nessie zo kortaf reageerde, besloot Nori haar telefoon maar weg te leggen. Nessie ergens van overtuigen is namelijk een van de moeilijkste opgaven in de wereld.