Άγνωστο Αγόρι (ON HOLD)

Κεφάλαιο 27

Το κεφαλι μου πονουσε υπερβολικα πολυ. Μπορουσα ελαχιστα να κουνισω τα δαχτυλα των χεριων μου. Ημουν πολυ αδυνατη να κανω οτι οτιδηποτε.

Θυμομουν τι ειχε συμβει. Θυμομουν πολυ καλα τι ειχε συμβει. Ηλπιζα ο αντρας που με μετεφερε εδω που ειμαι,στο νοσοκομειο, να ηταν ο Παυλος. Αλλα ηξερα καλα μεσα μου πως δεν ηταν. Δεν ηταν το ιδιο αρωμα,δεν ηταν η ιδια φωνη. Τιποτα δεν ηταν ιδιο.

Προσπαθησα να ανοιξω επιτελους τα ματια μου.Ματαια ομως. Ο υπνος με ξαναπηρε.

~~~~~

Χρηστος POV'

Ειχες μερες που ηταν ακομα στην ιδια σταση. Στο ιδιο ασπρο κρεβατι. Ειχα σχεδον πλεον χασει τις ελπιδες μου για το αν θα ξυπνουσε επιτελους.

Ημουν εδω ακομα. Απο την αρχη μεχρι το τελος. Καλο ή κακο και αν ειναι.

Η Ελενη ηταν και εκεινη εδω μονο που εφευγε τα βραδια και γυριζε σπιτι της για να ξεκουραστει. Ηταν ουτε σιαλως πολυ μικρη για να αντεξει τοσες ωρες περιμενοντας το τιποτα.

'Αγορι μου,ισως θα ηταν καλυτερα να πηγαινες λιγο σπιτι σου να αλλαξεις να φας κατι και αν θες να ερθεις παλι το πρωι. Με το να καθεσαι εκει δεν καταφερνεις τιποτα.' Μου μιλησε με συμπονια η μητερας της.

'Ναι ισως να εχετε δικιο. Θα γυρισω το πρωι. Εσεις τι θα κανετε;' Ρωτησα.

'Θα φυγουμε και εμεις σε λιγο και θα γυρισουμε ισως πιο μετα ή παλι το πρωι.' Απαντησε αδυναμα.

'Ενταξει, καλος σας βραδυ.'

'Καλο σου βραδυ,χρυσο μου.'

~~~~~

Παυλος POV'

Ημουν υπερβολικα ανησυχος και αγχωμενος για την κατασταση της Αλεξιας. Η Ελενη με ειχε ενημερωσει πως ακομα και μετα απο 5 μερες δεν ειχε ξυπνησει. 

Στο σχολειο το ειχαν ανακοινωσει οι γονεις της Αλεξιας στον διευθυντη ο οποιος επειτε το ανακοινωσε σε εμας. 

Κανενας δεν ειχε λυπημενο και στεναχωρο βλεμμα. Ολοι ηταν σχεδον με ενα γεματο χαμογελο. 

Ειχα εκνευριστει απο την συμπεριφορα τους,αν και εγω δεν ημουν τιποτα καλυτερος εφοσον δεν ειχα παει να την επισκεφτω αλλα οτι εκανα ηταν για το δικο της καλο. Επρεπε να μεινω μακρυα της οσο το δυνατον περισσοτερο. 

Απλα ηθελα να την δω. Να δω το γλυκο προσωπακι της μεσα απο τις μελανιες και τα λιγα ραμματα στο προσωπο.

Ετσι αποφασισα να φυγω το βραδυ για το νοσοκομειο ελπιζοντας να μην ηταν κανεις εκει.

Ερχομαι Αλεξια μου. Ερχομαι μωρο μου.

~~~~~