Άγνωστο Αγόρι (ON HOLD)

κεφάλαιο 4

Ξυπνησα με πονοκεφαλο. Μαλλον απο τις πολλες ωρες που κοιμομουν. Στο γραφειο της νοσοκομας οπου και βρισκομουν δεν ηταν κανεις εδω. Προσπαθησα να σηκωθω απο το κρεβατι αλλα ματαια καθως επεσα κατω. Προσπαθησα δευτερη φορα και τελικα τα καταφερα. Τα πλευρα μου πονουσαν οπως η κοιλια τα χερια μου και το προσωπο μου. Ειχα τοσες γρατζουνιες και μελακες σε ολο μου το σωμα σχεδον. 

Εφτασα μεχρι την πορτα αλλα προτου την ανοιξω καποιος αλλος την ανοιξε με αποτελεσμα να παραπατησω και σχεδον να πεσω κατω καθως ο Παυλος με κρατησε πριν την πτωση μου με το πατωμα. Φορουσε ακομα το καπελο και την κουκουλα και ετσι δεν μπορουσα για ακομα μια φορα να τον δω.

-Σορρυ. ειπε με την βαρια φωνη του. 'Η μυρωδια ηταν σχεδον ιδια καθως και η φωνη του' σκεφτηκα.

-Θα μπορουσες να προσεχεις περισσοτερο. ειπα. Δεν ξερω που το βρηκα το τοσο θαρρος αλλα μου βγαζει αυτο το συναισθημα.'σαν τον αλλον'

-εε μικρη δεν φταιω εγω ενταξει;στο πατωμα τελικα επρεπε να σε αφησω να πεσεις. ψιθυρισε.

-αυτια εχω ξερεις και σε ακουω. ειπα και ξεφυγα απο το κρατημα του και εκανα μερικα βηματα πιο πισω.

-οπως νομιζεις μικρη. ειπε

Μικρο ειναι κατι αλλο αλλα δεν θα συνεχισω.Πηγα να φυγω μα εβαλε το χερι του εμποδιο.

-Θελεις κατι;τον ρωτησα και εκεινος απλα με κοιταξε για λιγα δευτερα και με αφησε να φυγω.

Βγηκα εξω απο το γραφειο αφου ειχα ειδη παρει αδεια απο τον διευθυντη για να φυγω. Πηγα πηρα την τσαντα μου απο την ταξη και εφυγα σχεδον τρεχοντας απο το σχολειο. 

Περπατουσα για ωρες δεν ξερω και εγω για που. Ηταν ειδη βραδυ καθως ειχε σκοταδι. Το κινητο μου ηταν απενεργοποιημενο οποτε δεν μπορουσα να παρω τους γονεις μου ή να δω την ωρα. Περπατησα μεχρι το κοντινο περιπτερο και ρωτησα ευγενικα την ωρα. Μου απαντησε πως ηταν ειδη 7.Τον ευχαριστησα και συνεχισα το δρομο για το σπιτι αυτη την φορα. 

Δεν ηξερα που βρισκομουν. Ειχα χαθει. Περπατουσα σε εναν δρομο χωρις φως.Φοβομουν. Ακουσα κατι ηχους λιγο πιο κατω. Καποιος με ακολουθουσε.

-Αλεξια δεν μας μιλας; 

Θα αναγνωριζα παντου αυτη την φωνη. Ηταν ο Μανος ο αρχηγος των αγοριων που μου ασκουν bullying. Δεν του απαντησα γιατι φοβομουν.

-Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο με νευριαζεις οταν δεν μου απαντας. ειπε και γελασε διαβολικα. Εγω ειχα κοκαλωσει και να τον κοιταω να φτανει ακομα πιο κοντα μου.

Γελασε ακομα πιο πολυ οταν μου τραβηξε τα μαλλια προς τα πισω. Αρχισα να κλαιω. Οταν βρισκοντουσαν και τα υπολοιπα αγορια ηταν καλυτερα γιατι τον συγκρατουσαν αλλα τωρα ηταν μονο εγω και εκεινος με μαρτυρα το σκοταδι. 

Με χτυπησε στην κοιλια και εκει ουρλιαξα απο τον πονο καθως με ειχαν χτυπησει και προηγουμενως. Συνεχισε ακαθεκτος να με χτυπαει μεχρι που το φουτερ μου αρχισε να περνει την αποχρωση του κοκκινο απο το κανονικο του χρωμα. Το ασπρο. Πονουσα τοσο σωματικα οσο και ψυχικα.Ηθελα να πεθανω. Με χτυπησε στο κεφαλι στα χερια και σε πολλα αλλα σημεια του σωματος μου. 

Μετα απο λιγο δεν ενιωθα τιποτα.Νομιζα πως ειχα ειδη παει στον παραδεισο. Αρα ετσι ειναι λοιπον. Δεν νιωθεις πονο,τιποτα. 

Εκανα λαθος ομως.  Ανοιξα τα ματια μου κι παρατηρησα πως ο Μανος ειχε πεσει κατω και απο πανω του ενα αγορι. Δεν καταλαβα ποιος ηταν. 

Δεν εβλεπα σχεδον τιποτα. Τα ματια μου απο την κουραση και τον πονο εκλειναν. Το σωμα μου επεφτε σιγα σιγα κατω στον κρυο δρομο. Λιγο πριν κλεισω τα ματια μου ακουσα να φωναζει το ονομα μου. 

'Αυτος ηταν'