The best of all 2

Hoofdstuk 8

POV Stefan

Na de zoen met Michelle had ik niks meer van haar gehoord, ik hoopte toch ook wel stiekem dat dat misschien een deel van haar geheugen terug bracht maar dan had ik wel al wat gehoord. Ik wilde het zo mega graag dat zij mij weer zou hekkenen. Een diepe zucht lied ik gaan. 'Lieverd gaat het?' Mijn moeder stond in de deur opening. 'Mam heb jij ook nooit iets zo graag gewild, maar dat het er gewoon niet van komt en dat je je dan zo mega rot gaat voelen.' 'Ja, tuurlijk heb ik wel is iets heel graag gewild maar me er echt slecht over voelen, nee. Maar wat is er dan?' 'Nee laat maar, wil er liever niet over praten.' 'Oké, nou ik kwam hier omdat er iemand voor je is.' Onderweg naar beneden zag ik Rick in de hal staan. 'Hey stefan, we moeten praten!' 'Oké, kom we gaan wel naar mijn kamer.'

'Nou vertel, wat is er zo dringend?'

'Michelle heeft een terug slag, ze is blijkbaar laatst gevallen en nu is ze niet wakker geworden uit haar slaap van vanacht.' Ik schrok me dood, hoe had dit kunnen gebeuren, het ging allemaal zo goed met haar, ze had eindelijk haar leven weer een beetje op de rit. 'Hoe heeft dat kunnen gebeuren!' 'Ik weet ook niet alles, maar mam vertelde dat ze een flinke klap op haar hoofd heeft gehad en dat net op de plek waar ze ernstig gewond was, ze is met spoet weer naar ziekhuis gebracht.' 'Dan moeten we daar nu heen, kom!' 'Dat kan nog niet Stef, er mag nu alleen nog maar familie bij en je moet nog iets weten.' Hij lied zijn hoofd vallen. 'Michelle heeft vlak voor ze niet meer bij kwam het met Michiel gehad over dat ze haar geheugen waarscheinlijk al stapje voor stapje terug krijgt.' Er ging hoop door mijn hele lichaal, als ze nu bij zou komen mischien herkende ze me dan weer. Zonder verder na te denken sprong ik op, pakte me jas en liep naar de auto. 'Wat ga je nu doen Stefan?' 'Ik moet er heen, sorry.'' 'Oké prima, maar ik ga mee.'

Daar stonden we dan, het ziekenhuis, het ziekhuis waar is maanden door had gebracht. Het voelde erg naar. Eenmaal bij de kamer zag het er weer het zelfde uit. Ze lag levenloos in het bed, met weer duizende apparaten om haar heen. 'Hey Stefan, wat leuk dat je er bent.' De moeder van Michelle omhelsde me. 'Hoe gaat het met haar?' 'Ze verwachten dat ze er wel uitkomt, alleen het is weer afwachten.' Ik pakte Michelle haar hand vast. 'Het komt allemaal goed, dat beloof ik je.

Nog geen week na het bezoek in het ziekhuis werd ik gebeld door de ouders van Michelle. Ze was ontwaakt en het ging heel goed met haar. Ik was onderweg naar het huis van Michelle waar ze nu weer woonde. Ze mocht thuis verder revalideren.

POV Michelle

De deurbel ging. 'Michelle doe jij even open!' Op me krukken hielp ik me vooruit richting de voordeur. En daar stond ie dan, de jongen die ik zomaar rendem gezoend had. 'Hoi Michelle, hoe gaat het met je?' 'Uh, ja gaat goed na omstandigheden.' 'Mag ik even binnen komen?' 'Uuh ja tuurlijk.' Stefan liep meteen naar de woonkamer en ging op de bank zitten. 'Wil je wat te drinken?' Hij knikte en ik haalde vervolgens voor ons beiden een glaasje prik. Ik plofte langs hem neer op de bank en het bleef even stil. 'Mag ik je iets vragen? Waarom maak je je zo zorgen om mij? je kent me amper.' Hij keek me vragend aan. 'Maar michelle... nee laat maar.' 'Wat is er Stefan? je doet raar?' 'Herrinner je je dan niks? Ik ik dacht ... dit was een fout sorry.' Stefan stond op om weg te lopen. 'Stefan, nee nu moet je me vertellen wat er is! Wat doe jij hier echt?'

'Oké, Michelle je bent de vrouw van me dromen en ik hou van jou!' Schreeuwde Stefan door het huis. Wat zij hij nou, hij kende me net een maandje.

'Sorry Stefan maar ik volg je niet meer, je kent me amper.'

'Nee Michelle! Dat is het nou net, ik ken jou door en door goed. We waren zo verlieft!' Hij greep me bij me armen. 'Weet je het dan echt niet meer! Echt helemaal niks!' Een traan verlied mijn oog, waarom schreeuwde hij zo tegen me. 'Nee, nee ik weet helemaal niks oké!!!' Ik barste uit in tranen. Mijn moeder kwam de kamer binnen gelopen en omhelsde me. 'Stefan, het is misschien beter als je gaat en michelle even laat.'

POV Stefan

Wat voelde ik me schuldig hoe ik me gedragen had tegen Michelle, hoe kon ik zo tegen haar doen. Zij kon er niks aan doen, dat ze haar geheugen kwijt was. De deur bel ging en de moeder van Michelle stond voor de deur. 'Stefan we moeten praten.' 'Kom maar binnen.'

'Wilt u iets te drinken?'

'Nee dank je wel. Ik ben hier alleen om even te praten.

'Oké'

'Het is misschien niet slim meer dat je bij Michelle in de buurt komt, of nog contact zoekt. Het spijt ons heel erg hoe het gelopen is, maar de gezondheid van Michelle staat op het spel en we willen dat ze er weer helemaal boven op komt.'

'Bedoelt u nou dat ik haar niet meer mag bezoek, zien, spreken of wat dat ook?'

'Het spijt me, ik kan nu beter gaan.'

Nee, nee dit kon ze niet maken, door een z'n stomme fout. Was ik haar nu voor altijd kwijt? Ik barste in huilen uit. Nog nooit had ik zoveel gehuild, maar ik kon niet stoppen. Michelle was de vrouw van me leven.