The best of all 2

Hoofdstuk 3

POV Stefan

De afgelopen week was erg langzaam voorbij gegaan. De dagen op school duurde erg lang, gelukkig hadden we bijna weer vakantie. Ik deed na school niet heel veel, af en toe ging ik naar Sven om wat te chillen en het contact met Marloes had ik ook weer verbeterd, ik was nu gewoon goeie vrienden geworden met Marloes.

Het was vrijdag, de bel galmde door het lokaal en dat betekende dat we nu eindelijk weekend hadden. 'Hey Stefan.' Schreeuwde Sven terwel hij voor mijn neus ging staan. 'Ga je mee naar het park? Is er blijkbaar echt iets vets te doen.' Ik liet me hoofd vallen en keek Sven vervolgens weer aan. 'Nee man, heb daar even geen zin in.' Hij gooide zijn arm om mijn schouders en zo liepen we het lokaal uit. 'Je mist Michelle nog steeds he?' ik knikte en lied mijn hoofd vallen. 'Komt goed maatje, ze knapt er wel weer boven op en dat weet ze wel weer wie je bent.' Ik maakte me los uit de arme van Sven en liep naar mijn kluis toe. 'Sven weet je hoe lang het kan duren voordat ze haar geheugen weer terug krijgt, als ze dat al wel terug krijft. Het kan jaren duren.' Sven keek me medelevend aan. Het deed me pijn om over Michelle te praten, ze wist nog altijd niet wie ik was en wat we allemaal mee gemaakt hadden. Ik miste haar nog altijd elke dag en ik kon Bastiaan niet meer aankijken zonder hem een klap te verkopen. Het was zijn schuld, als hij niet was vreemd gegaan was Michelle er nooit achter gekomen en hoefde ze ook niet op haar scooter achter haar broer aan. Kort samengevat het was gewoon allemaal zijn schuld.

POV Michelle

'Je doet het super!' Zij Michiel toen ik voor de 10 keer een stuk gelopen had met krukken. Ik was nu al van 8 tot 10 bij de fysio en het gaat met de dag beter, ik kon nu al bijna zelfstandig met krukken lopen en dat was super want dan hoefde ik die rolstoel niet meer te hebben. 'We zijn klaar voor vandaag.' Zij Michiel toen we nog wat spieren gerekt hadden. Ik stapte weer in mijn rolstoel en reed de gang op. Tot mijn grote verbazing stonden Rick, Mick, mijn vader en mijn moeder in de gang. 'Wat doen jullie hier?' er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. 'We gaan een dagje weg met het gezin? Lijkt je dat wat?' 'Ja natuurlijk!!' Ik wilde uit vreugde uit mijn rolstoel stappen maar viel recht voorover, mijn spieren waren toch nog niet sterk genoeg om zelf te lopen. 'Gaat het lieverd?' Rick had me van de grond getild en me terug gezet in mijn rolstoel. 'Ja, ja het gaat prima, ik zeg laten we gaan!'

Het was een super dag. We waren naar zee geweest en hadden daarna bij een heerlijk Italiaans restaurant gegeten. Ik nam weer afscheid van mijn ouders en broers en ging toen weer het revalidatiecentrum binnen. Het was er erg donker en stil. Ik keek op mijn horloge en zag dat het pas 9 uur was. Waar was iedereen toch? Zoekende naar mensen ging ik richting mijn kamer. Ik had de lamp van mijn kamer nog niet aangedaan maar er was iets anders in mijn kamer, de geur van rottende ratten was weg en het rook er nu naar heerlijke rozen. Ik deed de lamp aan en begon vrijwel meteen te huilen. Heel mijn kamer was opgeknapt. De muren waren met een heel zachte licht roze kleur geverfd, er was een 2 persoons boxpring neer gezet met wel 10 verschillende kussens er op, er hing een prachtige lamp aan het plafon en zo was er nog veel meer wat veranderd was. Ik voelde een hand die op mijn schouder werd gelecht. Ik keek om en daar stonden ze dan. De oh zo lieven mensen die dit voor mij geregeld hadden, Michiel, Evy, me ouders, broers en nog wat mensen van het revalidatiecentrum. Bij het zien van ze begon ik nog harder te huilen. Michiel greep me stevig vast. 'Nu is het hier een echt thuis voor je.' Fluisterde hij in mijn oor. 'Verassing!!' riep Evy helemaal dol blij. 'Wat ontzettend lief van jullie allemaal!' kon ik nog net tussen mijn tranen door zeggen. 'Sorry zussie, die dag van vandaag was meer als een afleiding om je hier weg te halen.' Zij Rick met een stem dat hij blij was dat het gelukt was.

De avond vloog voorbij, we hadden nog wat gedronken aan de bar in de huiskamer en rond 12 uur waren de meesten naar bed gegaan. 'Tot morgen lieverd' zij mijn moeder toen we aan de voordeur stonden. 'Morgen zijn we er rond 10 uur en dan rijden we meteen door naar het ziekenhuis voor de testjes' 'Ja is goed, tot morgen!' Michiel en ik zwaaide ze uit en gingen toen naar mijn slaapkamer. Mijn kamer was zo mooi geworden, ik was er zo blij mee. 'Ik vind het zo lief dat jullie dit voor mij hebben gedaan.' Ik draaide me om en keek recht in de mooie groenen ogen van Michiel. 'Je verdiende het.' Ik gaf hem een lieve glimlach die ik ook weer terug kreeg en knuffelde hem toen. 'Maar ik ga slapen Michiel, wil je me in bed leggen?' Hij knikte en tilde me op. 'Welterusten.' Zijn zachten lippen raakte mijn voorhoofd. 'Welterusten Michiel.' De lamp ging uit en ik viel meteen in slaap.