The best of all 2

Hoofdstuk 1

POV Michelle

Ik mocht vandaag eindelijk weg uit het ziekenhuis. Ik was het hier helemaal zat. Ik was hier nu zo'n 7 maanden inclusief de maanden dat ik in coma lag. Het was hier zo saai, niemand van mijn leeftijd. Ik moest nu naar een revalidatiecentrum voor jongeren dus hopelijk een stuk leuker daar. Mijn herinneringen waren nog altijd niet terug gekomen, het laatste dat ik me kon herinneren was de eerste dag van school. Dat was nu al bijna 1 jaar geleden, de eerste dag van school, dat ik iedereen weer zag. Ook mijn armen en benen kon ik in het begin moeilijk bewegen en mijn linker been kon ik nog altijd niet bewegen, in het revalidatiecentrum zou ik daarom elke dag naar de fysiotherapeut moeten om mijn spieren weer goed te krijgen, door het ongeluk maar ook doordat ik ze 3 maanden door de coma niet bewogen had waren ze dus erg verslapt.

'Hey schatje, heb je alles?' mijn moeder kwam de kamer binnen gelopen. We konden nu eindelijk weg hier. Toen ik buiten aan kwam kreeg ik tranen in mijn ogen. Al mijn vrienden, familie en kennissen stonden buiten met ballonnen. Ik zach Bastiaan, Charlotte, Myrthe, Chantal, Chanine, Rick en mijn pas geboren broertje Mick. Ik begon echt te huilen als een baby. Bastiaan kwam op me afgelopen. 'Hey Mich.' en hij gaf me een kus op mijn wang. 'Mag ik nu even mijn zus knuffelen?' Rick kwam aan gelopen en gaf Bastiaan een boze blik, waarom dat weet ik niet maar dat maakte me op dat moment niks uit. 'Zusje lief.' Rick probeerde me te knuffelen maar dat ging een beetje moeilijk, want ik zat in een rolstoel, in het begin moest ik erg veel huilen omdat ik in een rolstoel moest maar nu was ik er wel aan gewend. Iedereen kwam stuk voor stuk naar me toe en kuste me en of knuffelde me. Ik vond het zo mega lief dat al deze mensen voor mij hier een waren gekomen. 'Kom lieverd we gaan nu naar huis je spulletjes pakken voor het revalidatiecentrum.' Mijn broer tilde me in de auto en we reden tussen alle zwaaiende mensen door weg van het ziekenhuis. Het was ongelofelijk, alles leek zo veranderd buiten het ziekenhuis en was indrukwekkend alles buiten het ziekenhuis leek zo nieuw voor me. Op naar een nieuw begin!

POV Stefan

Via Rick had ik gehoord dat Michelle vandaag 1 dag thuis zou slapen. Ik vond het zo erg, na het ontwaken van Michelle uit de coma, kon ik beter niet meer in haar buurt komen in het begin, dat had de dokter gezegd. Ik was nu een volkomen vreemdeling voor haar, als ik teveel bij haar was geweest na de coma was het waarschijnlijk allemaal veel erger geweest. De ouders van Michelle hielden me van alles op de hoogten en zij vonden het net zo erg als mij dat ze mij niet meer herkenden. Ik was zo verdrietig, echt zo erg. Ik miste haar zo en die klootzak van een Bastiaan mocht wel nog naar haar ondanks alles wat hij haar geflikt had, maar daar konden de ouders van Michelle ook niks aan doen, het zou een beetje raar zijn als Bastiaan niet meer in haar buurt zou komen, want in haar gedachten zijn hun nog altijd goeie vrienden en is er nooit iets gebeurd. Er viel een traan over mijn wang. Zou het ooit nog goed komen. Mijn telefoon ging. 'Hallo met Stefan.' 'Hoi met Marloes, je weet wel dat meisje van de vakantie.' Ze klonk erg boos. 'Sorry Marloes.' een erg naar gevoel ging door me lichaam. 'Ja dat kun je wel zeggen, je hebt gewoon 7 maanden niks van je laten horen en mijn berichten niet beantwoord!' Het bleef stil ik wist niet goed wat ik moest zeggen. 'Ik weet heust wel dat het door dat meisje .... Uuh hoe heet ze ook al weer? Oh ja Michelle. Ging het om haar? Ben je toch nog verliefd op haar?' een traan voel op de grond. 'Alsjeblieft Marloes, het spijt me.' 'Je zij tegen mij dat je geen gevoelens meer voor haar had. Maar oké laat ook maar! Doei Stefan!' Ze had opgehangen. Fijn haar was ik ook al kwijt. 'God verdommen!!' schreeuwde ik door het hele huis. Ik rende naar beneden, trok mijn jas van de kapstok en liep de voordeur uit. Eenmaal buiten begon ik super hard te huilen. 'AAH!' schreeuwde ik door heel de straat. Ik ging even een stukje wandelen in de hoop de het verdriet minder zou worden. Een auto stopte langs mij. Het raampje ging open, het was Rick die voor het stuur zat. 'Hey maat, hoe gaat het?' 'Kan beter he, waar is Michelle?' 'Die zijn nu boodschappen doen bij de Albert Heijn, daarom wil ik je even spreken ga er nu langs dan kan je haar spreken, gewoon doen!' Hij deed het raam weer dicht en reed weg. Was het wel zo slim om nu naar de Albert Heijn te gaan? Toch luisterde ik niet naar mijn verstand maar naar mijn hart, mijn hart zij dat ik voor haar moest gaan. 

3 straten verder op was de Albert Heijn, ik was toch best nerveus. In de winkel kwam ik nog een paar bekenden tegen, Michelle had ik nog niet gezien. Ik nam ook maar wat te eten mee en drinken, het zou anders een beetje raar zijn als ik zonder iets de winkel weer zou verlaten. Mmm... welke koekjes zal ik pakken? Ooh die chocolade koekjes. Ik wilde hem net pakken toen ook een andere hand er naar greep. 'Ooh sorry.' Ik liet de koekjes los zodat de andere persoon de koekjes kon pakken. Toen zag ik het pas, het was Michelle. Het was een andere Michelle dan ik had leren kennen. Geen make-up, ze zat in een rolstoel, een erg wit gezicht en ze had haar haren bruin geverfd. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Gelukkig begon zij met praten. 'Maakt niks uit, dank je wel.' Ze gaf een glimlach waar ik Michelle in herkende. Ik glimlachte terug. 'Ik ben Michelle.' en ze gaf me een hand. 'Hoi Michelle, ik ben Stefan.' Het voelde goed om haar stem weer een keer te horen, ik besloot niet te zeggen dat ze me al kende en gewoon te doen of ik een vreemde voor haar was, zoals haar ouders voor gesteld hadden. Ze rolde weg in haar rolstoel en keek nog even achterom om te glimlachen. Ondanks haar andere uiterlijk zag ik er toch nog de oude Michelle in, de Michelle waar ik oow zo verliefd op was. Het meisje van mijn dromen.