moeilijke keuze

ja en nu?!

ik sta tegen een muurtje aan, diep in gedachten. handen in mijn zakken 1been onder mijn kont. aan de overkant zag ik een groepje jongeren staan die luid pratend een sigaret aan het roken waren. aah verdomt daar had ik zin in. broeger rookte ik ook tot ik in die gevangenis kwam. ik zocht in mijn zakken uiteindelijk kkwam ik het pakje tegen die dus nu al meer dan 4 maanden erin zit. nouja boeiend ik stak hem om. mijn gedachten gleden naar Kelly. zo was ik diep in gedachten tot ik aan de overkant  'kanker!' hoorde schreeuwen. blijkbaar was het van een jongen uit het groepje. ik zetten me af en liep rustig naar het groepje toe. de sigaret drukte ik uit. ik ging tussen ze in staan en draaide de pet diep voor mijn ogen,  wat ik altijd deed bij vreemde. 'heey boys!' ze lachte meteen en de jongen die waarschijnlijk kanker riep legde een arm om me heen. ik trapte op zijn teen meteen kwam dat woord er weer uit. ik keek hem dreigend aan. 'durf dat nog eens te zeggen' ik keek hem diep in zijn ogen en mijn fele blauwe ogen deden hem blijkbaar schrikken. een oudere jongen die blijkbaar de leider is komt voor me staan. zijn gezicht is nu vlak bij die van mij. ik ga geen stap naar achter en al helemaal geen stuk met mijn gezicht naar achter ik blijf hem luchtig aan. als hij merkt dat ik geen stap of wat dan ook doe. komt hij nog een stuk dichterbij staan. ik lach en druk mijn neus op die van hem. meteen springt hij achteruit. ik begin keihard te lachen. ik loop de groep uit,  en steek mijn hand op. maar zo snel ik weg gegaan was zo snel werd ik weer terug geroepe . weer ga ik tussen de jongens in staan. de jongen naast me dat de leider is, pakt me pet en zet hem op mijn hooft. de rest van de jongens kijken verbaast naar mijn haar. ik geef de leider een klap tegen zijn ribben en pak mijn pet terug. de leider heeft zo te zien pijn, ik moet toegeven hij kwam hard aan,  weer gaat het woord door de groep.  nu zijn ze te ver gegaan. ik trek aan zijn haar. sla en schop in het rond. ik was net zo lekker bezig als mijn telefoon gaat. een ombekent nummer. ik neem op voor ik mijn naam kan zeggen hoor ik jesse's stem in mijn oor tetteren. 'het spijt me, het ziekenhuis zegt dat je bloed moet prikken!' ik loop uit het groepje hang op en sta binnen een paar minuten voor zijn huis.--na het bloed prikke  enzo (nu de uitslag)--

'het spijt ons. de uitslag is dat je leukemie hebt en.....' de rest hoor ik niet en vooral ik wil het noet horen. vol woede zak ik op de grond. dit kan niet! dit kan gewoon niet! dan zie ik Jesse stil voor zich uit kijken,  huh?wacht eens even wat doet Jesse hier?moet hij niet met die barbie pop zoenen? 'Jesse rot op!je hebt dit niet gehoort okey?' hij wil mijn handen pakken, maar ik trek ze boos weg. 'bedankt' schreeuw ik naar de dokter en wil weg lopen. 'he wacht even je moet in het ziekenhuis blijven' wtf?! in dit pokke ziekenhuis? nooit niet! ik wil wegrennen maar Jesse pakt me beet. 'blijf met je gore poten van me af. je bent verlieft geworden om de verpester van mijn leven! je kan oprotten. het is jou schuld!' ik kijk hem kwaad aan,  ik zie tranen in zijn ogen.wacht even?jongens huilen toch nooit?  ik huil ook nooit! ik ben zelfs een meisje! okey ik ben dan wel half jongen maar ik haat meisjes!

zo gaat er een week voorbij met allerlei apparaten (dat sla ik even over)

nadat ik het ziekenhuis ben gegaan. ben ik terug naar de plek gelopen waar ik die week ervoor ook stond. mijn pet heb ik achterstevoren op mijn hoofd gezet en nerveus neem ik trekjes aan mijn sigaret. ik zie mezelf niet lopen met een kaal hoofd. ik ga op een bankje zitten en staar voor me uit. ik pak mijn mobiel en zie dat ik vaak ben gebeld. Kelly heeft me allerlei berichten gestuurt waar ik blijf. ik antwoord niet en verwijder ze. ook jesse heeft gebelt,  en zelfs mijn moeder heeft gebeld. ik tik het nummer in en bel terug.

m- schat waar ben je?!jesse is hartstikke ongerist en....

ik- luister ik bel hem niet terug en jij kan helemaal oprotten! hoeveel mannen zijn bij je thuis geweest in de 2 jaar dat ik weg ben?! M- maar schat ik mis je tog en nu doe je zo?! I- ik ben je schat njjet! en jk haat je!

boos gooi ik mijn mobiel terug in mijn tas,  en neem het laatste trekje van mijn sigaret en druk hem uit. het begint al donker te worden en ik zie dat het al 10 uur is. ik verlang eerlijk gezegt naar mijn bed. maar dat kan niet,  ik laat me zakken op het bankje en ak snek slaap ik diep.

ik word wakker door luid lachende jongeren boven. ik knipper met mijn ogen en ga recht op zitten. ik herken meteen de jongens van gister,  ik zucht luid geïrriteerd en kijk ze aan. 'we weten dat je kanker hebt' ik kijk ze kwaad en en ga voor ze staan met mijn armen over elkaar. ' en war zeg je dan?' ik wacht tot ze sorry zeggen. de leider stapt uit het groephe en kijkt me bedenkelijk aan. 'mmmm gecondoleerd met je haar?!' ik ga voor hem staan. en zit niet veel meer tussen ons. ik sluit mijn ogen voor ik boos wil worden. ik wil hem net gaan slaan. als ik een bekende stem mijn naam hoor roepen. 'lana!' met boze ogen kijk ik kelly aan. ze kijkt berbaast van mij naar de jongen. 'waar was je meid?' ze wil me knuffelen maar ik doe een stap naar achter. 'wat is er met je?' als antwoord zet ik mijn pet af en haal mijn vingers door mijn korte haar. ik laat mijn hand zien waar een hele bos bruin met roze plukken liggen. ze kijkt me geschrokken aan. ik haal mijn schouders op en draai me weer om naar de jongens. 'iedereen is hartstikke ongerust lana?!' weer kijk ik naar Kelly.  nu open ik me mond' Kelly luister je hebt me laten vallen! ik mag niks! helemaal niks! ik haat het daar en ga daarom niet terug! ik vind het zo best. dit is waar ik van hou!ik kan niks meer doen. zelfs mijn hobby's moest ik daar laten vallen!' ze kijkt me vol ongeloof aan' je hebt niet een hobby's? !' ik kijk haar lachend aan  ' kel toen ik 8 jaar was zat ik op breakdance dat is mijn hobby en nu opgerot' ze rent huilend weg.de groep jongeren lopen weg. er blijft 1 jongen staan. hij is knap moet ik toegeven. bruin haar een zwart thirt aan met een spijker broek aan waar allerlei gaten in zitten. hij buigt zich naar me toe  ' help me bij die groep vandaan ze zijn niet te vertrouwen. jij bent nog de enige die me kan helpen!' verbaast kijk ik hem na. ik loop achter het groepje aan. de leider kijkt me zuchtend aan. ' heey boy. als ik 1 jongen mag hebben zou dat mogen?' lachend kijk ik hem aan. 'tuurlijk schatje' hij slaat een arm om me heen. ' nou jou wil ik niet hoor' ik kijk de groep rond en mijn blik blijft hangen bij de jongen' die wil ik' hij kijkt me kwaad aan'ja die krijg je dus niet he?! hij moet nog veel leren' het laatste zegt hij dreigend. hij wil de jongen bij zijn kraag pakken,  maar ik spring er tussen. ' poten thuis houden,  ik neem deze mee punt uit!'  'hij is een van ons hij blijft bij ons' okey ik kan maar een ding doen! ik sein naar de jongen dat hij zo weg moet rennen. ik buig me naar de leider en kus hem. gadver! hoeveel je al niet doet voor een onbekende jongen! als ik voel hoe verbaast de leider is ren ik achter de jongen aan.

heey omdat ik met drie boeken bezig ben haal ik soms de namen door elkaar. wil je het dan ff laten weten? o ja en ik weet niet wat er allemaal gebeirt in het ziekenhuis als je kanker hebt dus daarom sla ik die stukjes over. en met dit stukje wil ik even zeggen dat mensen moeten kappen met kanker schelden want daar kan ik niet tegen! ik kan daar boos om worden en heb daarom in het egt vaak ruzie op straat omdat ze met kk schelden. xx