moeilijke keuze

nooit!

ik kijk Kelly boos aan. 'we moeten het nog goed maken!' ik begin te lachen ze zegt het zo droog! 'Kelly het spijt me ik had niet weg mogen lopen' ze knikt goedkeurend  'sorry schat ik had niet zo fel moeten reageren. maar waarneer vertel je het de andere?' ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan  'van dat je.. ka..kanker he t' vraagt ze voorzichtig. 'o doe ik zo wel'zeg ik luchtig.  -eten- als iedereen zit loop ik naar voren. meteen staat de directeur naast me. 'ga op je plek zitten en doe verdorie die pet af!!' ik loop gewoon verder en klap in mijn handen  'heey girls,  zoals jullie natuurlijk weten ben ik weggelopen,  nou dan denk je vast he waar heeft die uitgehangen?' ik zie ze lachen maar ik vertrek geen spier, ik weet dat ze zo ook geen spier meer vertrekken  ' nou de errste week lag ik in het ziekenhuis. de drie dagen erna gewoon rondgehangen. maar om terug te komen op het ziekenhuis. ik moest daar heen want ze hadden iets in mijn bloed gevonden,  maar om het zo kort mogelijk te houden:' ik zet mijn pet af. met open monden staren ze naar mijn haar. ik laat mijn hand door het korte haar glijden en laat dan mijn hand zien. ik zie meiden een hand voor een mond slaan ik zie meisje die veginnen te huilen. de directeur heeft zelfs tranen!! ik doe mijn pet weer ol en ga naast Kelly zotten. ik prop een boterham in mijn mond. als ik Kelly verbaast zie kijken zeg ik'hallo! ik heb die dagrn zowat niks op' -avond-  ik zit samen met Kelly op mijn bed. 'je moet een dagboek bijhouden' begint kelly onverwachts. 'jaa daaaag! ik heb mike al' 'je huilt nooit en het doet gewoon niks met je! en daarom ga jij vanaf morgen je eigen dagboek bij houden. ze geeft me inderdaad een dagboek. 'ja dat doe ik egt nooit van mijn leven he! en trouwens ik haat huilen' ik staar leeg voor me uit. 'heeft iemand je wel eens laten huilen?' ik kijk haar verdrietig aan  'yupp mike! toen hij wegrende en ik jank de laatste tijd zoveel om kanker sins ik het heb jank ik steeds!' ze legt een arm om me heen. 'je bent sterk genoeg om het te overleven ik weet het zeker!' ik heb wel vaker misselijk heid maar nu?! ik ren naar de wc. ik ben dus net optijd. ik hoor Kelly binnenstormen. 'blijf je bij me? ik wil naar het ziekenhuis!nu!' ik fluister het half. ik word de auto in gesleept en rijden naar het ziekenhuis. Kelly zit daar ze is duidelijk moe. 'kel ga maar je hebt genoeg gedaan! ik zie je morgen' 'misschien' voeg ik er zacht aan toe. 'ik blijf bij je!' ik lach door mijn tranen heen. 'mike' fluister ik zacht. ik voel haar hand in mijn zak gaan. ze pakt mijn telefoon en ik zie de directeur gelukkig met de zuster praten. ik hoor in de verte mensen praten, vekende stemmen. o help blijf bij! ik val in slaap. niet veel later schrik ik wakker door 2 vertrouwde armen.  'mike!' fluister ik. ik voel tranen op mijn gezicht vallen. ik pak zijn gezicht tussen mijn handen en geef hem een kus. 'mike, je kan nu beter zonder me leven dan kan je als ik dood ben een ander meisje want ik wil je noet ongelukkig zien! alsjeblieft doe het voor mij' zeg ik al hij zijn hoofd schud. 'ik wil je niet kwijt' hij knuffelt me. ik geef Kelly een dikke kus op haar wang en knuffel mike terug. 'dit kan de laatste keer zijn,  alsjeblieft jullie kunnen wel leven zonder mij! kel?wil je dan wat voor me doen?' eigelijk wil ik al wat zeggen maar Kelly reageert fel'je gaat niet eens dood dus wat zit je te zeggen? je blijft gewoon leven en je blijft bij mij!' ze schreeuwt. 'Kelly ik voel dat ik zwak ben dat is altijd zo! ik..ik het kan ook zijn dat ik moe ben en in slaap val maar ik ben mijn hele leven zwak geweest' ik hijg naar mijn lange verhaal. ik val in slaap.

klein stukje maar beetje bij beetje gaat het goed. het gaat heel erg snel bij haar dat weet ik maar dat doe ik omdat ik er zelf niet veel van weet maar dat had ik al gezegt! dus sorry in iedergeval! X