umutlarım kadar konuşup, korkularımı boylu boyunca okudum.
tüm bu nahoş geceleri yalayıp yuttum.
aç ve susuz iken şeytanlarımın boynuzlarıyla boynumu süsleyip,
dudaklarıma yazılı destanları sayfa sayfa kopardım ve bedenimin derinliklerine gömdüm
-ve belki de şimdi soluk borumu kesen binlerce ürkek kelime var.
kronik gün ışığı gözlerimi kör etti,
şimdi ise sancılı bir komadayım.
çirkin bir acı ile geçen 1. gecemdeyim,
kulaklarıma fısıldayan kokuşmuş günahlarımı etrafımdan savuşturdum,
etime saplanan yalanlarımı bileyenleri öldürdüm ve bu yalanlar kör olana dek nefsimi üfledim.
2. gece tam bir faciaydı.
kargalar başıma toplandı ve gözleri bir o kadar da deli bakmaya başladı.
akıllarındaki senaryolar tüylerinin karasıyla avuç içlerime yazıldı.
hayatını yaşar iken neden bu denli ölü durursun?
canın alınır iken geriye kalan tek şey bana hediye edeceğin korkak cümlelerin olsun.
[ben ne bu yalanlara aç, ne de ihanete tokum.]
-
