ERKEK LİSESİNDEKİ KIZLAR

2.KISIM

''YERİMDEN KALK'' 

Saçma düşüncelerimden kurtulup,kendime geldikten sonra yakışıklı meteora döndüm.

''pardon?''

''yerimden kalk dedim sana''

''burası nerden senin yerin oluyor?'' diyerek sinirle ona döndüm.

''bunu sorma hakkını sana kim veriyor?'' 

Sinirle yerimden kalktım ve öfkeli bakışlarımı yüzüne kenetledim.

Dağılmış kumral saçları,yeşilin en eşsiz tonunda gözleri,biçimli kaşları,ifadesizce bana bakan yüzü... 

Kusursuz sayılabilirdi ama,duygusuz herifin teki olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.Ve bu tavrı beni fazlaca sinirlendirmişti.

Sinirle yerimden kalktım ve karşısına dikildim.

''KALKMIYORUM''

''PEKİ  BUNU SEN İSTEDİN''

Bunu dedikten sonra bacaklarımdan tutarak beni omzuna aldı ve park'ın çıkışına doğru yürüdü.

''YA NAPIYOSUN SEN ODUN''

''KALKMADIĞIN YERDEN SENİ KALDIRIYORUM''

Parkın çıkışına geldiğimizde beni bacaklarımdan tutarak hızla yere indirdi.Sonrada umursamaz bir şekilde ağacın olduğu yere yürümeye başladı.

Nasıl bu kadar hayvan olabilirdi? Karşısındaki bir bayandı ve bu tavrı çok saygısızcaydı.

''DUYGUSUZ HERİF!'' arkasından sinirle bağırdım.

Bana yamuk bir gülüş takınarak baktı ve sonrada hayvan gibi çimenlerin üstüne yayıldı.

Üstümü silkeleyerek,sinirle yerimden kalktım.Kendimi sakinleştirmek için karşıdaki Yağmur Cafe'ye girdim.

Yanıma gelen garsona kahve istediğimi söyleyerek,beğendiğim bir masaya oturdum.

Kahve geldiğinde,kahvemi yudumlamaya başladım.

Beni tek sakinleştiren,kahve ve gökyüzünü izlemekti.Kendimle baş başa kalmak beni mutlu ederdi.

Çocukken de pek sosyal bir kız değildim,o yüzden sadece 2 tane arkadaşım vardı.İdil ve Defne...

Küçüklüğümden beri onlar benim en yakın arkadaşım.Hiç ayrılmadık,asla da ayrılmayacağız.Onlar benim herşeyim,üzüntümde,sevincimde hep yanımda oldular.Aklıma birden annem ve babam geldi,gözlerim dolmuştu. Ne zaman kendimle baş başa kalsam aklıma hemen annem ve babam gelirdi.Bu huyumdan nefret ediyorum gerçekten.

Onlara ''annem ve babam'' demek o kadar çok canımı yakıyor ki. Okul'a başlamadan önce ilgili,beni seven ve her istediğimi yapan bir ebeveyn oldular.Okula başladıktan sonra ise,benimle ilgilenmemeye,her istediğimi yapmamaya başladılar.Ben hep bir anne ve baba eksikliği yaşadım.Daha 8 yaşındaydım, 8! Küçücük bir kızken,benden sorumluluklarımı üstlenmemi nasıl bekliyorlardı ki? Her küçük çocuk,gece korktuğunda,anne ve babasına sığınır.Ben kendime sığındım,kendi kendime ağladım...

Bu düşüncelerden sıyrılmam gerektiğini anladım,kahvemi de bitirdikten sonra,hesabı ödeyip dışarı çıktım.

Biraz dolaşıp,mağazalara baktıktan sonra,eve doğru yürüdüm.

''Aslı sen mi geldin kuzum''

''Evet annecim,çöpleri falan da atayım mı?''

''Öh çok komik,neyse neyse sana bomba haberlerim varrr''