--Violet pov--
Ik keek rond me, Ethan stond bij een groepje andere mensen te praten en enkele mensen keken naar me. Ze hadden allemaal de zelfde blauwe kleur van ogen, net als Ethan. Maar die van Ethan waren nu nog anders, het leek wel alsof ze bijna licht gaven. Ik stond voorzichtig op, ik was, net als alle anderen, gekleed in een zilver pak met blauwe details. Het leek wel alsof ik in de toekomst was binnen gevallen, letterlijk, gevallen. Er liep een oudere man naar me toe. Hij had dezelfde felblauwe ogen als Ethan, 'Welkom in Moondale, zoals je ziet heb je de plaatselijke kledingdracht al aan en je ogen zijn ook veranderd.', zei hij met een serieuze stem. Wacht, zit ik hier nu echt in één of ander toekomstig land met mensen die verkleed zijn als een met zilverpapier ingepakt broodje? Ik liep naar Ethan, 'Ethan, wat heeft dit allemaal te betekenen?', ik klonk bang. 'Ik wou je dit liever nooit vertellen maar ik kom uit een andere dimensie. Ik ben geboren in Assalye, de hoofdstad van Moondale. Je komt hier door een lichtpoort in het bos, die toegankelijk is van 0:00 tot 0:05.' Dit klonk heel raar, echt heel raar. 'Je bent toch niet zo een 10000 jaar ouder dan mij hé?!'. Hij trok zijn wenkbrauw op en begon te lachen. Door het blauwe maanlicht leken zijn witte tanden nog witter en zijn lach nog mooier. 'Jij kijkt echt veel te veel films! Ik ben gewoon 16!'. Nu voel ik mij echt totaal belachelijk, hoe dom kan ik zijn om dat te vragen? Plots kwam er een blond meisje op me af gelopen. 'Oh meisje toch, hoe zie jij er uit? Kom mee naar mijn verdiep, ik doe wel iets aan je haar en je make-up, die lippenstift is zó 2013!'. Ze nam mijn hand en trok me mee, nu snapte ik pas waarom ze 'verdiep' zei, er stond een groot, hoog gebouw op het midden van het plein. We stapten een lift in en ze drukte het cijfer '2501' in. Ze keek me aan, ze had even blauwe ogen als Ethan en lang blond, golvend haar. Ze had een slank figuur en ze droeg zilveren laarzen met een hoge hak. 'Ik ben Stacia, ik ben de dochter van Asder, de man die je net zag. Hij is de koning van Moondale, ik ben dus prinses. Ik zorg ervoor dat de Mooncup nooit leeggeraakt, grote verantwoordelijkheid. Nu aan jou, vertel me wat over jezelf.'. 'Ik ben Violet, ik kom niet van hier, mijn ouders zijn gestorven en ik woon bij mijn tante waardoor ik Ethan heb leren kennen. Ik heb niet echt iets speciaals zoals een Mooncup of zo, trouwens, wat is de Mooncup?', ik voelde me net als een muis naast een olifant, zo niet speciaal en totaal zinloos. 'In de Mooncup verzamelen wij de stof die we nodig hebben om zo'n helderblauwe ogen te krijgen en om ervoor te zorgen dat het portaal elke nacht toegankelijk wordt. Ik moet elke maand bij de blauwe maan er voor zorgen dat de sluier open is om de maanstof op te zuigen, waarna ze in de Mooncup komt. Zonder maanstof kunnen wij niets doen.' De lift stond stil en er lichtte een bord op aan de muur van de lift, Stacia legde haar hand erop en de deuren gingen open. We stonden in een grote blauwe kamer, er waren geen deuren, alles was open. Er ging een trap naar boven, waar een hemelbed stond. 'Heeft iedereen hier zo'n kamer?', dat zou echt raar zijn, want deze kamer is echt enorm! 'Ja, het gebouw lijkt klein, maar het is groot vanbinnen, hier is er totaal geen logica. Hier woont heel de stad, niet dat we met zo veel zijn, zo'n 96, nu 97.' Dit werd maar raarder en raarder. Ze nam me mee naar een grote make-up tafel en duwde me in een stoel. Ik keek op het tafeltje, er stonden allemaal productjes, make-up potjes, nagellakjes en haaraccessoires. 'Vanavond is er een feest, en als jij wilt gaan met Ethan, moeten we beginnen met je haar, make-up en kleren.'. 'Merkt mijn tante dan niet dat ik lang weg ben?'. Ik wil niet dat ik als ik thuiskom een hele preek naar mijn hoofd gesmeten krijg. 'Nee, hier gaat de tijd sneller, één seconde 'thuis' is 2 uur hier. Klinkt raar, maar ja, we zitten ook in een andere dimensie hé.' Gelukkig maar... 'Oké, we moeten nu echt wel beginnen!'. Ze nam een krultang en draaide mooie krullen in mijn lange haar. Daarna deed ze mascara en eyeliner bij me aan. Nu nog de finishing touch, kledij. 'Ik ga even in mijn kast duiken, ik ben zo meteen terug!'. 5 minuutjes later kwam ze terug met een lange felblauwe jurk, hij had geen bandjes en ging vanonder een beetje wijder. 'Wauw, wat mooi!'. Ik trok de jurk aan en ging naar een grote spiegel. Ook al zeg ik het zelf, ik zie er prachtig uit. Na eventjes wachten op Stacia waren we allebei klaar om naar het feest te gaan. We liepen samen de lift in en drukten het cijfer 0 in. Hier gaan we dan...
