--Violet pov--
Als de deuren opengaan word ik onmiddellijk verblind door een fel licht. Het lijkt wel alsof mijn ogen in brand staan! Na een tijdje zijn mijn ogen eraan gewend en kan ik de prachtige zaal bewonderen. Aan het plafond hangen wel twintig kroonluchters uit glas. Ik vermoed dat zij de schuld waren van mijn pijnlijke ogen. Ik kijk in de menigte om me heen maar ik zie Stacia nergens. Op goed geluk baan ik me een weg tussen de prachtige kleden met goud en zilver. Rechts van me staat een lange tafel met... Ja hoe kun je het raden ETEN!! Bijna meteen val ik op de hapjes aan. Hoelang was het geleden dat ik niet gegeten had? Juist ja, veel te lang, denk ik en ik prop wat hapjes in mijn mond... Mmm. Opeens voel ik getik op mijn schouder, met mijn mond nog vol op donuts lijkende hapjes draai ik me om. 'Zo, jij had wel honger hé', grinnikt de jongen die op mijn schouder tikte. 'Tuurlijk, wat verwacht je nu? Omdat ik in een wereld ben met mensen als in zilver ingepakte broodjes kan ik toch nog wel honger hebben?' 'Ho ho, rustig maar, ik wilde me alleen maar voorstellen, Peter', zei hij en hij stak een hand naar me uit. 'Violet', zei ik vervolgens en schudde hem de hand. 'Wel als je mij nu wil excuseren, ik ben naar iemand op zoek', zei ik en ik vluchtte weg van Peter. Fioew, dat was Akward, dacht ik en ik liep de dansende menigte in. Maar dat blijkt niet zo'n goed idee.. Voor ik het weet word ik op de dansvloer meegetrokken voor een of andere dans. Ik weet zeker dat ik meer dan 100 keer op iedereen z'n tenen heb getrapt. Ja dat komt ervan, ik kan nu eenmaal niet dansen en mijn danspartner ook niet, denk ik terwijl ik mijn pijnlijke voeten masseer. 'Kan ik je helpen prinses?' Klinkt het plots achter me.. Ethan! Vlug draai ik me om en vlieg hem om de hals. 'Ik heb je gemist prinses', fluisterde hij in mijn oor. 'Ik jou niet.' Plaag ik hem en ik geef een kusje op zijn neus. 'Kom.' Zegt Ethan plots en neemt me bij de hand. 'Maar ik kan niet lopen met die voeten!' Jammer ik zielig en kijk hem met mijn puppy-ogen aan. Lachend tilt Ethan me op en neemt me mee naar de binnentuin van het paleis. Als we bij een bankje komen zet hij me voorzichtig neer. Hij neemt me in zijn armen en ik leun tegen zijn borst zo kijken we samen naar de sterren.
--Ethan pov--
Zachtjes zet ik Violet neer op een bankje in de tuin. Ik ga naast naar zitten en sluit haar in mijn armen. Ik wieg haar heen en weer en neurie een liedje. Genietend sluit ze haar ogen en leunt tegen me aan. Dit is perfect. Zo blijven we een tijdje zitten en naar de sterren kijken. 'Een vallende ster!' Fluister ik in haar oor,' Wens maar iets.' Ik zie haar even denken en hoor haar intussen een paar woorden murmelen, vervolgens doe ik ook een wens. 'Wat wenste je?' Vroeg een klein stemmetje en ik schrik op uit mijn gedachten. 'Dat is geheim prinses, dat weet je toch wel?' 'Ja, maar...' Met een grote grijns op mijn gezicht kijk ik haar aan ze bloost. Haar mooie zachte groene ogen kijken me lief aan en ik geef haar een kus. 'I love you', fluister ik in haar oor. 'I love you too.'
--Violet pov--
Onze schattige momentje werd meteen onderbroken door een luid lawaai uit de balzaal. Met mijn ene hand mijn ogen beschermend en mijn andere in die van Ethan lopen we er vlug heen. 'Wat is hier aan de hand?' zeg ik tegen mezelf terwijl ik de grote ravage bekijk. Ethan die blijkbaar doorhad wat er zometeen gebeurd was raakte in paniek. 'Peter,' riep hij,' breng haar in veiligheid ze mogen haar niet vinden!' En voor ik het wist werd ik weggetrokken uit Ethan's armen. 'Waar gaan we heen?' pufte ik terwijl we door de lange gangen van het paleis renden. 'Naar een veilige plek', zei Peter en liep de bibliotheek binnen. Wat is hier nu veilig aan dacht ik bij mezelf. Maar ik was alweer vergeten dat dit Moondale was en niet de Aarde. Peter duwde me in een klein hokje, het leek een beetje op de lift van daarstraks maar dan 10x kleiner. Nummer 4 en snel zei hij. De deuren schoven dicht en ik duwde op nummer 4, ik ben benieuwd waar ik terechtkom dacht ik en de deuren schoven open...
In tegenstelling tot de andere ruimte was deze niet versierd en veel kleiner. Meer nog hij was helemaal stoffig en overal hingen spinnenwebben. 'Welkom in de tussenwereld.' Peter was even na mij uit de lift gekomen. 'Wat is dit?' Vroeg ik verbaasd. Waar was de pracht en praal van zo-even naartoe? 'Geen vragen', zei Peter nors en nam me mee naar een andere meer opgeruimde kamer. Gek genoeg was deze kamer niet verlaten zoals de vorige maar vol met vrouwen en kleine kinderen. Er lag een ijzige stilte over de kamer en ik voelde me niet op mijn gemak. Een klein meisje van een jaar of 4 kwam naar me toe gewandeld. Ik ging op mijn hurken zitten om het kleine meisje beter te kunnen zien. Ze zei niks maar kwam op mijn schoot liggen en al snel viel ze in slaap.
~~~~~~~~~
Hello people! Zin in een wedstrijdje? Wie een leuke shipnaam voor Violet+Ethan vind krijgt een rol in dit boek!
Dit hoofdstukjes is opgedragen aan de fantastische @XxcupcakeloverrrxX voor haar lieve comment. :)
-- Lovies ❤️❤️ Amber & Julie
