fubu // k.th & b.jh

12

I r e n e

hindi ko na sya nireplyan pa.para akong sinampal ng katotohanan sa sinabi nya. oo, hiwalay na kami but i can't accept the fact that he fooled me. i can't. i just can't.

ngayon ko lang na-realize na sobrang pabigat na ko sakanya.

dala ko na yung mga gamit ko at tumambay sa rooftop ng ospital. why am i here? wala akong ibang matutulugan.

syempre para maospital, nagsugat ako sa katawan ko.

since it's a public hospital, wala itong bayad kaya i can stay here for the mean time.

ngunit sadyang makulit ang depression at anxiety ko kaya unti unting nag-flashback sakin yung mga nangyari noon at mga masasakit na salitang natanggap ko dati.

"you should've not existed."

"you're such a burden."

"i don't love you anymore."

"you did nothing right."

umiyak ako at tska ko narealize na nasa end na ko ng building. sinilip ko yung baba at nakita ko yung mga kotseng parang laruan dahil lumiit ang mga ito. ngumiti ako.

i was about to take a step ng biglang may humigit ng braso ko. nahulog kaming dalawa sa lapag.

"what the hell is wrong with you?" sabi ko habang nagpapagpag.

"eh ikaw? what are you doing there? are you crazy?" he said, returning the question. dali akong tumayo.

"you should've let me, it's none of your business for you to butt in." naglakad ako papuntang elevator at pinindot yung floor kung nasaan ang room ko.

kung hindi ako pinigilan nung lalakeng yun, edi sana kasama ko na sila papa.