İnsan, düşmeden anlayamazmış tırmanabilmenin hazzını.
Sevmeden sevilmeyi,
Kaybetmeden değerini bilemezmiş
Sevdiğinin.
İyiyken sağlığın varlığını,
Karanlık çökmeden
Güneş'in kıymetini
Hissedemezmiş.
Varken dostlarının değerini
Anlayamazmış.
O vakit, sana soruyorum nefsim!
Bundan mıdır O'na karşı itaatsizliğimiz?
Asla kaybolmayacak olmasından mı
gelir bu değerbilmezliğimiz?
Bu acziyetimiz karşısındaki kibirliliğimiz,
Zıtlıkların getirdiği zorundalıktan mı gelir?
Sana ihtiyacım olduğu halde
Vuslata ermeyi mi bekler şu nefsim,
Seni anmak için?
Ki o vakit ne kadar da geçtir.
Vuslatsa şu faniyatta hasretinle yanan
Küllerinden defalarca doğup
Daima seni zikreden
Sevdalı gönüller değil midir?
Sen affetmeyi seversin.
Affet Ey Sevgili!
En Sevgili!..
Vesselam...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DEHLİZİN ARDINDA..
PoetrySonunu göremediğim ama görebilmeyi umut ettiğim karanlık bir dehlizde yol almaya çalışıyorum. Yolumun sonuna nasıl varacağımı bilmiyorum fakat o dehlizin ardındaki uçsuz bucaksız okyanusu keşfedebilmeyi her şeyden çok istiyorum. Bir katre olarak çık...
