*Bu bölüm anlatım içermektedir.*
Kapının çalması ile oturduğum yerden kalktım. Kim gelmiş olabilirdi ki? Ayaklarımı yere süre süre kapıya gitmiş ve kapıyı açmıştım.
Gördüğüm beden ile gözlerim büyümüştü. Onun gelmesini beklemiyordum. Ne de olsa son günlerde pek umrunda değildim öyle değil mi?
Ben hala ona o şekilde bakarken o eşsiz gülümsemesini bana sunmuş geçmek için izin istemişti.
Bir şey demeden kenara çekilmiş ve içeri girmesine izin vermiştim. Daha demin oturduğum koltuğa kendisi oturmuş, yanına gelmem için yanında ki boş yeri pat patlamıştı.
Fakat ben karşısında bulunan tekli koltuğu tercih etmiştim.
- Beni beklemiyordun sanırım?
Baş sallamak ile yetinmiştim. Fakat susmak istemiyordum. Konuşmak ve içimdeki öfkeden kurtulmak istiyordum. Ayağa kalkmış bir o yana bir bu yana gidiyordum. Aynı zamanda bağırıyor ve içimdekileri döküyordum.
- Neden beni umursuyormuşsun gibi davranıyorsun ki? Ah dur, ben biliyorum! Neden olabilir ki?! Bir düşünelim? Hm acaba Jungkook için olabilir mi? Evet! İşte bu yüzden seni beklemiyordum! Gitsene ona! Ne diye benim yanıma geldin!
- Taehyung ben-
- Ne?! Ne diyeceksin?! Görmüyormusun ne haldeyim?!
Evet bir kaç gündür uyumuyor yemek yemiyor, hiçbir şey yapmıyordum. Fiziksel olarak değil de, en çok ruhsal olarak acı çekiyordum.
Jungkook ile olması düşüncesi bile delirmeme sebep oluyordu ki bunu son günlerde hep düşünüyordum.
O da benim gibi ayağa kalkmış ve karşımda durmuştu. Yüzümü elleri arasına almış ona bakmamı sağlamıştı.
- Taehyung nasıl böyle düşünebilirsin? Ben seni tanıdığım andan beri sana nasıl bakıyorsam bu gözler ile, yine aynı şekilde bakıyorum. Başkası umrumda değil. Banane onlardan?
Görmüştüm. Yine aynı sevgiyi, bana bakarken ki gözündeki parıldamayı. Sorun şuydu ki görüyordum ama hissettirmiyordu.
- Jimin ben-
- Sakın bana hissetmiyorum gibi cümleler kurma! Çünkü-
Cümlesini gözünden akan yaş bölmüştü. O neden ağlıyordu? Tanrım onu öyle görmek benim daha da canımı yakıyordu!
Yapamadım. Tutamadım kendimi bende ağladım onla birlikte. Yüzümdeki elini çekmiş ve ellerim arasına kenetlemiştim. Yaptığım hareket karşısında şaşırmış olacak ki başını yere, ellerimize odaklamıştı.
Diğer elim ile çenesini yerden kaldırmış bana bakmasını sağlamıştım.
- Ağlama.
- Üzgünüm ama-
- Üzgün de olma.
