Haiduc

24.

'I can't get over losing you, and so I'm tired.' - Eiffel 65

Hoofdstuk 21a
Pov Aemilia

Een nieuwe dag, denk ik bij mezelf als ik ruim voor de ontbijttijd de gordijnen opengooi. In Praag is de ijskoude winter nagenoeg verdwenen, en na een maand sinds ik hier ben aangekomen, breekt de zon steeds vaker door. Een maand, en ik voel dat ik steeds verder afkick. Lichamelijk heb ik een stuk minder vervelende bijwerkingen, ik slaap beter en voel me energieker. Geestelijke klachten heb ik nog wel, maar daar word ik actief voor geholpen. Ik voel steeds meer rust, en ik heb tijd om na te denken, over alles wat ik de afgelopen jaren meegemaakt heb. Ik heb niet goed voor mezelf gezorgd, maar meer voor anderen. En nu heb ik die anderen in de steek gelaten, en moet ik hopen dat Vali zich aan zijn woorden houdt. Sonia zal geschrokken zijn, en de reactie van Ciprian wil ik helemaal niet weten. Ik vermoed dat hij ontploft is, en hij moet meteen geweten hebben dat Vali erachter zat. Anders had Sandu dat wel gezegd, en Ciprian zal uit zijn dak gegaan zijn. Ik weet dat Vali kan vechten, maar ik weet ook zeker dat hij het tegen een woedende Ciprian verliest, daar kun je echt niets tegen doen. Hij kan met zo'n kracht je arm tegen de muur duwen dat het voelt alsof hij het bot platdrukt.
En toch vraag ik me ten diepste af waarom hij zo is, en ondanks dat ik drie jaar met hem geleefd heb, heb ik niks kunnen bedenken behalve dat hij echt een zwaar psychisch probleem heeft. Ik zal het nooit weten, maar ik kan mezelf er beter zo min mogelijk aan herinneren, al weet ik dat dat heel erg lastig gaat worden als mijn kindje het zou overleven. Nu ik ben afgekickt heb ik veel last van mijn zwangerschap, en vooral van pijnlijke steken die een paar dagen geleden opgehouden zijn en plaats maakten voor een naar, drukkend gevoel dat echt niet goed voelt. Gisterenavond heb ik iets gehad wat misschien een wee zou kunnen zijn, maar de uren daarna kwam er niks meer. Emanuel heeft met spoed een afspraak gemaakt bij het ziekenhuis, en dus moet ik zo vroeg mijn bed uit.

Met dat ik me omdraai begint er opnieuw een wee. Ik zet mijn tanden op elkaar en probeer snel naar beneden te lopen, waar Emanuel al klaar staat.
'Ik krijg nu net weer een wee.' hijg ik.
Emanuel werkt me de zitkamer in, en zet me op een bank. 'Dan doe je eerst even rustig aan.'
'Ik wil zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.' reageer ik. 'Daar weten ze meer.'
'Ik ga pas met jou naar het ziekenhuis als jij weer normaal op je benen kan staan.' reageert Emanuel stellig.
'Nou, dat gaat wel weer hoor.' antwoord ik. Ik sta op, wankel iets maar kan daarna stabiel lopen.
'Zie je wel?' zeg ik. Hij gaat staan. 'Nou, dan gaan we.'

Het is vrij fris, maar het ziekenhuis is links om de hoek, en dus niet heel erg ver. We lopen er naar binnen, en Emanuel meldt mij in het Tsjechisch aan. De vrouw achter de balie kijkt in haar computer en reageert wat naar Emanuel. Die knikt en bedankt, dan komt hij terug.

'Tweede verdieping, wachtruimte vijf.' meldt hij.
'Kun jij Tsjechisch?' vraag ik.
'Ik zal toch wel moeten, niet iedereen hier kan Engels of Roemeens.' reageert hij. 'Hup, lopen, ze wachten op je.'
Ik sta weer op van de plantenbak waar ik tegenaan stond. 'Ja, rustig aan. Gaat niet zo snel.' Mijn buik is mij steeds vaker tot last, omdat ik mijn vest niet meer aan mag - onder het mom dat het onhygiënisch is - en dus shirts aan heb waarin ik een gigantische buik heb.

Met de lift gaan we naar de tweede verdieping, waar we in wachtruimte vijf gaan zitten.
'Oh, even voor jouw informatie, de arts die ons zo ophaalt kan als het goed is Roemeens.' meldt Emanuel.
'Gelukkig.' reageer ik. 'Dat Engels komt me mijn neus uit.'
Hij lacht. 'Je word er wel steeds beter in.'
'Dankjewel.' reageer ik met een lach.

Dan komt er een vrouw de wachtruimte in. 'Aemilia Andrei?'
Ik sta wat moeizaam op, en de vrouw steekt haar hand uit. 'Valerie Sala.'
Ook Emanuel stelt zich voor, en dan volgen we de vrouw naar binnen.
'Alvast vooraf; ik blink niet uit in het spreken van Roemeens, maar mijn vader komt er oorspronkelijk vandaan en daarom is het mijn tweede taal.'
Ik knik. 'Ik vind het al fijn dat ik geen Engels hoef te praten.'