Onu Kaybetme

Her Şeyin Sonu Mu?

Moralim çok bozuk cidden.

Nasıl olur böyle bir şey . Melinanın sevgilisi olamaz.

Olmamalı.

Polis sirenleri duyasıya kadar hız limitini aştığımın farkında değildim. Arabayı hemen sağa çektim.

‘’İyi geceler, ehliyet ruhsat lütfen.’’

Arabanın torpidosundan ehliyeti ve ruhsatı alıp uzattım.  Polis sadece göz gezdirdi.

‘’Hız limitini ne kadar aştığınızın farkındasınızdır umarım küçük bey?’’ dedi

‘’Üzgünüm farkında değildim.’’

Telsizin düğmesine batı ve konuşmaya başladı.

‘’34 MR 2833 plakalı aracın siciline baksana bi.’’

1-2 dakika sonra bir ses duyuldu. Bu kadar hızlı olmalarına şaşırdım doğrusu. Bu gece ki ilk şaşırmam değildi(!).

‘’Temiz abi.’’

‘’Evet delikanlı ilk cezan hayırlı olsun.’’ Dedi ve elime bir kağıt tutuşturdu.

Hassiktir 367 tl??

Babam canıma okuyacak. Acaba babama çaktırmadan annem işi kurtarır mı?

Neyse şimdi bunları düşünecek halde değilim.

Aklıma Deniz’in Melina’ya nasıl baktığı geliyor. Melina ne kadarda mutlu gözüküyordu.

Bir o kadarda şaşırmıştı.

Ancak aklımı karıştıran hala tek bir soru vardı.

Melina neden bu kadar uzun süre sevgilisini bizde sakladı? Onu sevmeyeceğimizi düşündüğü için olabilir mi?

Aslında haklıydı, onu hiç sevmemiştim.

Bu çocuk bir yerlerden tanıdık geliyordu ama çıkaramamıştım.

Uzun boyu, mavi gözleri…

Onu tanıyor gibiydim.

   Sonunda eve gelebilmiştim. İçeri girdiğimde salondan sesler geliyordu.

Babam annemi yıldönümü için yemeğe götürecekti.  Evde kimse olmaması gerekiyordu.

Vestiyerde babamın sopalarından birini aldım. (acil bir durum olursa diye babam 1-2 tane sopayı burada bulunduruyordu.)

Sopayı önüme kalkan gibi tutup salona ilerledim. Salona ulaşmama birkaç adım kala avuçlarım terlemeye başlamıştı.

Yani korkudan değil canım heyecan bu heyecan.

Kalp atışlarım, aman tanrım sanırım kalp krizi geçiriyorum.

Salona ulaştığımda gözümün önündeki görüntü karşısında dona kaldım.

Babam ve annem öpüşüyorlardı. Beni fark etmemişlerdi, keşke benim içinde aynı durum geçerli olsaydı.

Geriye doğru sessizce birkaç adım atmamla şemsiyeliğin gürültüyle devrilmesi bir oldu.

Gözlerimi şemsiyelikten çekip salona baktığımda annem ve babamın utangaç gözleriyle karşılaştım.

‘Hadi ama benden mi utanıyorsunuz?’ demek istedim ama demedim tabikide.

Beni gördüklerine bir hayli şaşırmışlardı.

‘’Şey… ben…  ıııı…Yukarı çıkıyordum si-sizin evde olduğunuzu bilmiyordum. Bölmek istemezdim, yani şey..’’ diye çaresiz açıklamamı sıralarken annem mumları söndürüyordu.