Until The End

Kabanata 1

MISSES HIM

ZAINE POV

Nakaupo ako sa kama at nakatulala sa picture na magkasama kami. I touch his face in his photo. Agad din na tumulo ang aking luha na agad kong pinunasan.

Papasok na ako sa school at makikita ako ng mga kaibigan ko na malungkot. Okay lang hindi kami pwede maglihim sa isa't isa.

"Nak. Breakfast?" tanong ni Mommy pagkatok sa pinto ko.

"Ma. Hindi na po. Una na po ako."

Niligpit ko ang cellphone ko. Binitbit ko ang bag ko at lumabas ng kwarto.

Nginitian ko si Mommy nang nakasalubong ko siya.

"Ma. May gagawin pa kase kami ng ka-group mates ko."

Oo. I'm Lying to her. Ayoko siyang mag-alala kaya hinalikan ko siya sa pisngi at bumaba na.

"Ate! Aga mo naman ata?" tanong ni Xandra

"Oo Baby Eh."

I kiss her forehead. Ang bango talaga ng noo neto tapos ang lapad pa.

"Oh Nak. Hindi ka ba magpapahatid saaken?" tanong ni Daddy pababa ng hagdan.

"May meeting daw siya kasama ka-group mates niya." ani mommy

Tumango ako sa sinabi ni Mommy.

"Ahh. Sige. Ingat." ani Daddy

Ningitian ko siya at nagsimula nang umalis ng bahay.

Tumama agad saaken ang hangin. Inayos ko ang buhok kong gumulo dahil sa hangin.

Nilakad ko ang distansya ng layo ng bahay namin sa school ko.

Nagpa-check ako ng bag ko sa guard at dumiretso sa classroom ko.

Pagpasok ko ng dahan dahan ay sinalubong ako ng bakla kong kaibigan. He's Zach but we prepare to call him 'Benten'

Pagsalubong niya ay akmang may kwe-kwento siya pero agad na bumagsak ang ulo ko sa balikat niya at umiyak.

I hope he already knows what happen to me.

"Zaine. Madami pang lalaki diyan." aniya

Hindi ako sumagot kundi umiyak lang ako ng hindi humihikbi.

Sinalubong ako ng ka-squad ko.

"Sabi sa inyo eh." ani Nikka

She already know dahil siya ang sinabihan ko.

"Tahan na." ani Leigh

Binigyan ako ng panyo ni Daniella. Kaya tinanggap ko iyon at pinunas sa luha ko.

"Tahan na Zaine." ani Monique

"Fighting Zaineyy!" ani Ysabelle at nagyakapan kami ng squad ko.

Hindi ako makapag-concentrate sa lesson namin. Nag-aalala ang mga ka-squad ko sa kinikilos ko.

Naawa ako sa sarili ko. Feeling ko hindi na talaga ako makakabangon pa.

"Wag nga kayo tumingin ng Ganyan."

Nasa canteen kami ngayon kumakain at lahat kami tahimik pero ang mga tingin nila saaken. Iba.

"Sorry." ani nila

Nginitian ko sila. Umasa ako na pag sinabihan ko sila ng ganun. Wala nang awkwardness. Kaso mas naging tahimik sila at kumain nalang.

"Bakit hindi ka kumakain?" ani Daniella