KAYIP

Giriş

09.08.2017

Merhaba günlük, bir gün sonu daha ve ben artık yaşadıklarımı seninle paylaşmaya karar verdim. Bu ara her şey sakin gibi... Kaçan bir insanın hayatı ne kadar sakin olabilirse! Evet kaçıyorum. Geçmişten, gelecekten her şeyden kaçıyorum. Ama en çok ondan kaçıyorum!

Neden kaçıyorum? Neden benim peşimi bırakmıyor? Hepsini zamanla sayfalarında anlatacağım. Fakat henüz buna hazır değilim. Ama şimdilik buradaki yaşantımla sayfalarını doldurmaya devam etmek istiyorum. Burada geçireceğim belirsiz zamanları seninle paylaşacağım.

Sabah yataktan kalkar kalkmaz yaptığım ilk şey, senin ilk sayfandaki listeyi okumak oldu. Kaç gün olmuştu bu yolculuğa çıkalı saymamıştım ama henüz hiçbirini yerine getirememiştim. Listeyi tekrar okuyarak iç çektim. Günlerim çalışmak ve kaçmakla geçiyordu. Neden beni takip ediyordu? Neden diğerleri gibi peşimi bırakmıyordu? Tek istediğim kaçmaktı. Kaçmak. Hiç durmadan kaçmak...

Ben İris Kara bu hayatta yapmak istediğim çok şey var ama ben şimdilik sadece kaçıyordum.

Listeyi okuduktan sonra günlüğü çantama tıkıp ayağa kalktım. Odanın içindeki küçük banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Odanın kapısında asılı olan tişört ile pantolonumu giydim. Tişörtü giydikten sonra eğilip kokladım. Yaz ayındaydık ve ikinci defa bir tişörtü giymek zorlaşmıştı. Ter kokuyordum ama başka çaremde yoktu. Çantamdan yedek tişörtü alıp kokladım. Kahretsin o da temiz değildi. Banyoya girip elimdeki tişörtü el sabunuyla çabucak yıkadım. Tek isteğim kokusunun gitmesiydi. Üstümü çok fazla kirletmemeye dikkat ederdim. Ter kokusu haricinde lekeli olduğunu sanmıyordum. Koltuk altlarını iyice temizledikten sonra durulayıp odanın penceresinin önüne gittim. Kaldığım pansiyon eski bir binaydı. Pencereleri içeri doğru açılan eski model ahşaptandı. Pencereyi açıp tişörtü üstüne astım. Eğer akşam dönersem, yarın için temiz bir tişörtüm vardı.

Şu an burada oturmuş bu günlüğü yazdığıma göre dönmüştüm. Hatta az önce kafamı kaldırıp yıkadığım diğer tişörte baktım. Sabaha kadar kuruması için şimdiden yıkamıştım. Yarın odadan çıktığımda bu sefer arkamda hiçbir şey bırakmak istemiyordum.

Neyse sabaha geri dönersek, tişörtü asıp çantama tüm eşyalarımı doldurdum. Odada tişört harici bir şeyim kalmadığından emin olarak işe gitmek için çıktım. Aşağıya indiğimde Victor ile eşi Helena her zamanki gibi resepsiyonda oturmuş birbirlerine kur yapıyorlardı. Altmış yaşındaydılar ama hâlâ liseli âşıklar gibiydiler. İki haftadır burada kalıyordum. İkiliyi çok sevmiştim ama onlara bunu hissettirmiyordum. Ne ben bağlanmak istiyordum ne de onları kendime alıştırmak. Çünkü bir gün ortadan kaybolacaktım.

Helena beni görür görmez "Günaydın Esin işe mi gidiyorsun?" dedi. "Evet" dedikten sonra ikiliye gülümseyip hızlı adımlarla pansiyondan çıktım. Onlar beni Esin olarak tanıyorlardı.

Bazen akşam yemeklerinde gördüğüm kadarıyla pansiyonda on kişi anca kalıyordu ve en genç kalan bendim. Yirmi yaşındaydım. Diğerleri ise kırkın üstündeydi ve çoğu Victor ile Helena'nın arkadaşlarıydı. Victor ile Helena kırk yıl önce Almanya'dan taşınıp bu sahil kasabasına yerleşmişlerdi. Çünkü Victor Yahudi asıllıydı ve Helena'nın ailesi evlenmelerine izin vermemişti. Hiç çocukları olmamıştı. Bu dünyada iki kişilik bir aileydiler ve onları çok seven arkadaşları vardı. En azından şu sıra pansiyonda kalanlar onları çok seviyordu. Buna emindim. Bunları nereden mi öğrenmiştim? Helena konuşmayı çok seviyordu ve pansiyonda akşam yemeklerine katıldığım zamanlarda tek başıma oturduğum masaya gelip bana anlatmaya başlardı.

Pansiyondan çıktıktan sonra park yerinde duran motoruma binip kaskımı taktım. 2004 model Yamaha R6'ya sahiptim. Evden ayrıldığım gün evden çaldığım parayla satın almıştım. Evet, ailemin evinde hırsızlık yapmıştım. Ama bir nevi o para bana aitti. Nasıl olduğunu sormayın ama o para bana ait sayılırdı emin olabilirsiniz. Ben sadece izinsiz almıştım.